AMERIKATUREN 27: PÅ VEG HEIMOVER

Kalenderen viste at me var komne eit godt stykke ut i august i 1964, og eg sat i flyet som letta frå Kennedy-flyplassen. No var det heimferda som stod for tur. I rekkja vår sat ein amerikanar som skulle til Keflavik, ein nordmann busett i USA og eg.

   Denne turen gjekk utan komplikasjonar av noko slag. Me hadde ei mellomlanding i Nord-Canada denne gongen òg. Den eine vegen var det i Goose Bay på Labradorhalvøya, den andre vegen i Gander på Newfoundland. Men kva som var kva på turen mot vest og turen mot aust, hugsar eg ikkje. Det spelte lita rolle, me var der berre ein halvtime eller noko slikt. Men eg var innom terminalen i Gander, trur eg, og såg biletet av dronninga deira, Elizabeth. Me var ei lita stund i det tidlegare Britiske samveldet, som ikkje lenger var britisk, berre Samveldet av nasjonar.

   Eg hugsar fint lite av den sytten timars lange ferda mot aust. Truleg fekk eg litt velfortent svevn etter vakenatta i New York. Karane ved sida av meg prata litt politikk; amerikanaren meinte at Goldwater hadde mange gode poeng. Eg torde nok ikkje blande meg så mykje inn i den diskusjonen.

   I Keflavik hadde me lang nok pause til at amerikanaren bad oss opp der han budde, så me kunne få oss ein dusj. Det gjorde me med glede, sa farvel til han og kom oss vidare.
   Me passerte den nye tilveksten til staten Island: Surtsey. Eg klemde meg inn til flyvindauga og fotograferte:


                          
  Nokre timar seinare kryssa me vårt kjære heimland, landa på Fornebu, gjorde vendereis og rusla ut på Sola flyplass. No kjende eg meg ovanpå, prøvde å snakke norsk, men hadde ein tendens til å innleie førespurnader om t.d. bussar til byen med eit "Excuse me..."
   Og etter kvart tårna problema seg opp. Etter seks veker i ukjende farvatn.