For tolv år sidan skreiv eg ein lett optimistisk blogg om innsetjinga av den nyvalde presidenten i USA, ein relativt ung mann som heiter Barach Hussein Obama. Så gjekk det åtte år, og eg skreiv ein ny blogg om ein annan nyvald president. Denne bloggen var ikkje fullt så optimistisk. Stort sett meiner eg det same no som i 2009 og 2017 om desse amerikanske presidentane. Men eg tok heldigvis feil i noko av det eg skreiv for fire år sidan. Donald Trump vart ikkje attvald. Joe Biden og Kamala Harris har no avlagt kvar sin eid til den amerikanske grunnlova og er president og visepresident. Nokon lett jobb får dei ikkje. Det skal me nok høyre mykje om, men meir tør eg ikkje spå denne gongen,
Eg kjem i hug gammal lærdom om gresk tragedieskriving når eg tenkjer på det som har hendt. Det spelet me har sett, spesielt det siste halvåret, er jo ei blanding av tragedie og farse, med storminga av Kongressen som eit dramatisk vendepunkt. Men hadde det ikkje vore for Deus ex machina, hadde resultatet av presidentvalet kanskje vorte annleis. Somme greske tragediediktarar brukte eit spesielt knep for å løyse den dramatiske knuten og gjenopprette rettferda i slutten av stykket. Dei hadde ei maskin som heiste ned på scena ein skodespelar i rolla som gud (=deus), og denne guden rydda bort alle flokar. Guden frå maskina.
Kva har så dette med amerikansk politikk å gjere? Jau, det kom ein virussjukdom til landet for snart eit år sidan. No har 400 000 amerikanarar døydd av pandemien, op svært mykje av samfunnslivet har gått i vranglås. Trump greidde ikkje eller ville ikkje ta epidemien alvorleg og synte seg som ein ubrukeleg 'commander-in-chief' i ein krisesituasjon. Hadde ikkje dette skjedd, er eg stygt redd for at det hadde vore Trump som skulle kaste glans over Washington i dag. No står gamle, snille og velrøynde Biden att, men får ein drittjobb.
Takk til gudane som kom ned på scena frå heisemaskina. Nei, eg ønskjer ikkje død over fleire hundre tusen amerikanarar. Men lell...
