DEN SOM SPARER, HAR

Dette vart ei litt for flott overskrift. Det kunne ha stått at 'Den som ingen ting kastar, har kjellaren full av skrot'... Det ville nok mi kjære kone ha sagt.
   Men me som vart unnfanga under krigen, og no snakkar eg ikkje om krigen mot iberiasniglar, men den 2. verdskrigen, me har lært oss til at alt kan kome til nytte ein gong. Så eg kvir meg på å hive gjenstandar viss eg ikkje er overtydd om at dei aldri kan brukast til noko.
   Difor er det mykje rart som ligg og flyt i garasjen og kjellaren. Hadde eg hatt ein gammal låve å lagre i, slik ein god granne og kollega har, kunne eg ha gøymt på mykje meir.
   For nokre år sidan pussa me opp kjøkkenet vårt. Me gjorde ikkje slik som folk med for mykje pengar, me nøgde oss med å pusse opp og måle den gamle innreiinga. Men dei gamle treknottane til skuffer og skåpdører skrudde me av, og i staden kom det nye, hendige små metallhandtak.
   No burde vel dei gamle treknottane ha gått i omnen eller i restavfallet. For kva skulle me vel med dei? Likevel smugla eg dei ned i kjellaren og opp i ein boks der det låg mange slags dingsar frå ymse hald. Der har dei lege trygt nokre år.
   I går kveld tok me opp den elektriske terrassevarmaren og kopla på. Det førte til at me - yngstesonen Tore, Anne og eg - vart sitjande ute til klokka halv eitt og venta på sommaren, som skulle kome i natt. Terrassevarmaren er ei nesten to meters høg, slank søyle med ein rund sokkel og ein rund hatt, med varmeelementa under hatten. Han er lett å flytte og kjekk å ha når nettene er lange og kulda setter inn. Om våren og sommaren, altså. Eg snakkar ikkje om kuldegrader og vinterkveldar i denne samanheng.
   Under foten på denne terrasevarmaren var det seks plastknottar som var skrudde til understellet. Ein etter ein har dei roke, og no stod han og halta på berre to heile knottar. Og då kjem me til poenget: Korleis kan ein vøle ein slik fot? Tore foreslo å lage treknottar. Der slo det meg at me hadde fiks ferdige knottar i kjellarne. Det var berre å hente dei opp, bore høvelege hol og skru dei fast under foten der dei skrøpelege plastknottane var festa. Som tenkt, så gjort. No står varmaren stødig og fjongt på seks velforma treknottar.
   Men både dei heile og dei øydelagde plastknottane ligg i kjellaren i boksen der treknottane hadde lege. Kanskje dei kjem til nytte ein dag?

17. MAI 1947

Dette året vart eg fotografert i fløyelsdressen min borte ved ungdomshuset i Flekke. Eg hadde jamvel ein flokk interesserte tilskodarar ved den høgtidssame handlinga.
   Eg hugsar ikkje hendinga, kan du vite, eg var ikkje fylt to år. Men bestedressen min hugsar eg. Han vart nedpakka og sendt til Korea tre-fire år seinare, då han av naturlege årsaker var for liten for meg. Der var det krig og naud, og eg håpar han kom til nytte.
  Til lukke med nasjonaldagen vår!

                                                     

PLOMMETREET SOM GAV ALT

Det har gått frå gale til vere med maivêret. For nokre blogginnlegg sidan trøysta eg meg sjølv så godt eg kunne, men no veit eg ikkje om tolmodet held stort lenger. Isande kald kuling og hissige regnbyger, dag og natt. Det er ikkje nett så ille med oss, me har framleis ved, og me har panelomnar. Eg tenkjer meir på det strålande morelltreet vårt som står og lyser med eit blomehav, men utan iltre humler og bier summande frå blom til blom. Eg engstar meg litt for plommetrea òg, sjølv om dei ikkje er heilt utsprotne. Det har likevel vore vere før. For ein del år sidan slo opalplommetreet til med bløming i april, fekk ei natt med sludd og frost, og vips! Dagen etter glitra isklumpane om kapp med dei vakre blomane i sola. Me fekk ikkje mange plommene det året.
   At lagnaden til eit tre kan gjere meg rørt, er heldigvis sjeldsynt. Men høyr berre! For mange år sidan stod plommetreet til bror Arne med familie i full bløming oppe i Bakken i Flekke. Det var ikkje berre det at det blømde, det strålte i overdåd og prakt, det var knapt råd å skimte stamme og greiner, berre blome på blome på blome. Det gav alt, satsa hugheilt på eit plommeår utanom det vanlege. Sola skein, og plommetreet glitra tilbake i ungdommeleg vågemot som eit Soria Moria-slott.
   Men så kom det ei frostnatt. Ei skikkeleg kvass ei. Blomane falma og datt av. Og ikkje berre det: Det tapre, vesle plommetreet gav opp, det visna ned og dauda.
   Dei gamle grekarane ville kalle dette for hybris. Då bror min fortalde soga, vart eg så rørt at det ikkje var langt inn til tårene.

PÅ MED HJELMEN

Dei gode kollegaene mine, ekteparet Anne Dorthea og Olav, kjefta ofte på meg for at eg sykla utan hjelm. Dei kom frå Utåker og trilla varsamt forbi meg i bilen sin, mens eg trødde meg opp dei knappe, smale svingane mot Reset, og uvørdne bilar pressa seg framom. Dei tykte eg var skøytelaus og tankelaus som ikkje hadde hjelm på meg: "Du er ikkje mykje redd for liv og helse!" "Eg har ikkje hjelm, og eg har ikkje vit til å vere redd," unnskylda eg meg med.
   Så tenkte eg på alle dei åra i oppveksten og i gymnastida, då sykkelen var eit hovudinnslag i dagssyklusen. Ramla eg av sykkelen? Sykla eg meg overende? Tja, det har vel hendt. Men eg kan ikkje skryte av særlege skadar. Ikkje hugsar eg andre som slo seg i hovudet etter sykkelvelt. Det verste uhellet var nok då bror Steinar braut kragebeinet i mai 1956, og som han har skildra for nokre  dagar sidan her på bloggsida.
   Ein dag på skulen stod det ei pent innpakka øskje på arbeidspulten min på skulen. Gjevaren var anonym, men det følgde med ei helsing som handla om å ta vare på vitale kroppsdelar. Eg pakka ut, og skjønte straks kven som var donoren. Eg var eigar av ein sykkelhjelm!
   Olav nekta ikkje rolla si då eg takka pent, han ønskte meg lukke til. Rett nok laut eg byte hjelmen, for eg er utstyrt med stort haue og lite vit. Men det let seg raskt ordne, og endeleg var eg på heimveg - min aller første sykkeltur med hjelm.
   I hellinga ned mot Podlen (før Halsnøytunnelen og rundkøyringa kom på plass) var det eitt eller anna på sykkelstien eg ikkje ville få under hjulet. I staden kom eg for nær autovernet og tryna så det foreslo. Eg fauk med hovudet rett mot ein autovernstolpe så det song i hjelmen. Hjelmen heldt, det same gjorde hovudet. Litt omtåka og tankefull kunne eg samle opp meg sjølv og sykkelen og trø vidare.
   Dorthea og Olav er kloke menneske.

NYESYKKELEN KJEM I BRUK

Dei som ikkje likar å lese bloggstykke om gamle syklar, får vente eit par dagar. No kjem det meir om den nykjøpte sykkelen min for eit par og tjue år sidan.
   Gutane mine viste levande interesse for nyvinninga, sjølv om det var ein sykkel av det enklaste slaget. Vegard gjekk på vidaregåande (nett som faren, men med ei anna rolle) og fekk låne sykkelen neste dag. Me snakkar om fem kilometers trøing. Turen gjekk strålande. Guten kom vel fram, sette sykkelen frå seg og utførte sine plikter som elev. Men tydelegvis hadde han ikkje parkert med stor nok grad av omhug. Ei vindròse la sykkelen i asfalten, og den vesle girspaken av eit altfor spøtt materiale rauk tvers av.
   Far hans laut på Sport'n, kjøpte ein reservedel og sette på. Då ville vår yngste son, Tore, låne sykkelen på skulemusikkøving på Husnes. Det gjekk ikkje bra. På ein eller annan måte fekk han notestativet sitt inn i eit sykkelhjul - med uhellsvangert resultat. Eit par spiler rauk, andre vart forvridde, og hjulet var ikkje like rundt som det hadde vore. Notestativet var heller ikkje som før. Guten var like heil.
   Så då laut papen til att som sykkelreparatør, nett som i gamle dagar. Å skifte spiler og beinke sykkelhjul har eg lært meg.  Kanskje eg skal satse på slike jobbar når eg går av med pensjon?

SIC TRANSIT GLORIA MUNDI

Bror Reidar gjev uttrykk for at han ikkje utan vidare vil blogge om kjærleik med di det er så mange andre som skriv om det temaet, syklar er det derimot berre han, eg og Nordahl Grieg som skriv om.

No er det vel slik at det går an å bli glad i sykkelen sin, kanskje kan ein vel og gløyme det niande bodet at ”Du skal ikkje trå etter eigedomen åt nesten din.” liksåvel som det tiande ”Du skal ikkje trå etter ektemaken eller tilsette eller nokon som høyrer til hjå nesten din”. Korleis gjekk det så med fyrste sykkelen min?

Før eg fortel om den tragiske endelykta , lyt eg vedgå at det ikkje var berre moro å vere eigar av ein tregirs sykkel. Oftare og oftare laut eg med stor møye fram med skiftelykel og andre reiskapar for å vøle det hersens giret som stendig hadde lag til å henge seg opp. Gleda  over å vere einaste girsykkeleigar i bygda var etter kvart i ferd med å slokne, godt var det då at det i kameratflokken var ein annan Steinar som hadde slik illherveleg lyst på ein girsykkel. Han kom med eit tilbod om å byte bakhjul mot eit høveleg mellomlegg. Eg slo til og han overtok giret som hjå ein ukunnig eigar varde ei vekes tid før det skar seg heilt og ikkje let seg reparere – heller ikkje var handelen gjort med garanti, så  det var aldri på tale med omgjerdsle.

Eg var derimot godt tent med sykkelen utan gir. Han var med meg til by’n der eg i to år freista tilværet som ”bondestudent” på HFG, som Kjartan Rødland kallar det i soga om det ærverdige gymnaset. Etter gymnaset var eg eitt år vikarlærar ved Guddal skule, der noverande rektor og laksefiskeentusiast då gjekk i andre klasse, om eg minnest rett – eller var det tredje, med di broren gjekk i fyrste?

Frå Flekke til Guddal er det eit drygt stykke: Eg følgde buss på tomgang 12 km til Nautsund, der skuleruta til Dale starta. Så var det å sykle 5 km til Hovlandsdal og derfrå 8 km med skuleruta fram til skulen. Same vegen heim att, det vart ei sykkelmil for dagen. Vintersdagen var det ikkje alltid like lett å ta seg fram, og ikkje alltid hadde eg bruk for sykkelen heime heller, så sykkelen vart gjerne parkert i vegkrysset i Nautsund.  Ein snørik morgon var ikkje sykkelen å sjå då eg steig av bussen. Etter noko rekognosering viste det seg at snøplogen hadde vore for nærgåande, og sykkelen var ikkje lenger sykkel, men eit vrak.

Sic transit gloria mundi – eller ”slik forgår verdens herlighet” som Store Norske Leksikon nemner det. Men soga er enno ikkje heilt slutt: Eit par år seinare var eg medskuldig i at ein sykkel, eller rettare sagt: framhjulet,  knakk saman då vi skulle prøve om det gjekk an å sykle med tre – eller var det fire? personar på ein sykkel.  No var det slik at framhjulet på mitt sykkelvrak ikkje var verre enn at det let seg nytte, rett nok etter fagleg oppretting som Dørhellen sytte for. Så for det eg veit kan det enno vere i bruk?

MEIR OVER TEMAET SYKKEL

Bror Steinar meiner at eg bør skrive om det andre temaet i Nordahl Griegs dikt, der eg siterte den siste verselinja for eit par bloggar sidan. Men kjærleiken får vente, eg vil skrive meir om syklar.
   Eg skjønar ikkje heilt korleis eg greidde meg utan, men eg kjøpte min første nye sykkel først i 1990. Vel, sønene hadde syklar, så eg lånte nok hos dei når det trongst. Men altså, i 1990 var eg i by'n i eit heilt anna ærend, og då kjøpte eg ein heilt vanleg klassisk sykkel. Den einaste luksusen var at han hadde tre gir, nett som den første sykkelen til bror Steinar, innkjøpt og teken i bruk andre pinsedag i 1956.
   Eg tok vidunderet med på osbussen. Dette var i dei retteleg gode, gamle dagane då det gjekk båt frå Os til Herøysundet, den snøggaste og billegaste byvegen for oss her i ytre fastlands-Kvinnherad. Eg tok like godt og låste sykkelen på bussen. Ikkje fordi eg trudde nokon ville stele han, der han låg i bagasjerommet midt i bussen. Men bakhjulet behøvde no ikkje liggje der og svive. To lyklar følgde det med, og dei hang på ein liten ring. Dei stappa eg i lommen, halla meg godt attover i setet og slappa av.
   Då me svinga ned mot Øsøyro, tenkte eg som så at eg fekk ta og låse opp sykkelen, så eg kunne trille han dei få meterane ned til båten. Men kvar var lyklane? Eg leitte i alle lommar, og lommar har eg som regel mange av. Ingen lyklar. Eg saumfor kvar ein lomme i ekspressfart ein gong til, og panikken om sigande. Men så kjende eg ned ved setet, både bak og på sida, og takk og lov! Der hadde lyklane smite seg ned. I aller siste liten fekk eg låsen opp og sykkelen ut or bussen.
   Så kunne eg kome heim som den lukkelege eigaren av ein flunkande ny Diamant ttregirs sykkel, ulåst, men med ein kraftig låsebolt klar til å gjere nytte for seg. Det skulle ha teke seg ut om eg hadde måtta ty til baufil og vinkelslipar på nyesykkelen før eg kunne setje fot på trøene.
   For ei skam det hadde vore.

NYESYKKELEN

Inspirert av bror Reidar som sykla Sandane – Flekke i sin pure ungdom, skal eg våge meg til å fortelje om første sykkelen min.

Men først nokre ord om papen sin sykkel som Reidar lånte med seg til Sandane: Erik i Bakartunet hadde ein onkel som hadde butikk, god gammaldags landhandel, og som forutan vanlege daglegvarer skaffa det meste av det ein kunne ha bruk for. Ein dag bror Arne og eg var i Flekketunet med papen og handla, var Erik ”konge på haugen” og synte oss ”nyesykkelen til onkel Odd ”, ja me fekk jamvel prøve vidunderet kvar vår gong. Reidar var ikkje med, han var nok for liten, og hadde sikkert ikkje lært å sykle heller. Så kom papen ut frå butikken, venteleg etter ei god prateøkt. Han såg seg forvirra ikring, for inn att i butikken og kom ut att i butikkdøra saman med Odden. Med same kom Erik syklande, Odden ropte til han og lurte på kva det var han fann på. Det viste seg at papen hadde kjøpt sykkelen, og Erik vart nok litt lang i maska då det gjekk opp for han at det var ’Ovahogskatane’ og ikkje han som no hadde tilgang til vidunderet.

Mange år seinare venta me tre brørne oss ei syster. Medan me tre var fødde i senga heime, vart mamma no sendt til by’n – det var nok ikkje spøk når ein var i sitt førtiande år og blodtypane varsla at det kunne verte ein riskiofødsel.

Eg gjekk i sjuande klasse, og hadde både denne og førre vinter tent mine første pengar på å fyre i omnane i skulehuset, der lærar Årøy helst ville sjå at termometeret ved tavla synte 21 grader når han kom, noko som ikkje alltid var like lett å få til – eg minnest at det ein gong var minus 8 grader på same termometeret då eg kom for  å kveikje i omnen. No skjønar de nok at eg hadde tent pengar til å kjøpe min eigen sykkel, noko mamma skulle ordne når ho no likevel var i by,n. Ein fetter av henne, Anton Engen, hadde sportsbutikk, og der vart sykkelen kjøpt og skulle sendast heim med dampen.

Syster Liv vart fødd pinseafta, alt gjekk vel, og sykkelen var ventande til Flekke andre pinsedag, mamma og veslejenta laut nok vere i by’n noko lenger. Fetter Asbjørn heldt på å misse motet då alle han fortalde det til, at me hadde fått ei syster, alt visste det. Men Asbjørn har aldri vore kjent for å gje seg så lett, og han konkluderte med at  ”tante Lisbeth veit det sikkert ikkje, for ho er jo i by’n”.

Andre pinsedag kom, og etter middag la eg i veg ned Tunbakken og Gòta i full fres på papen sin sykkel. Farten var høg, og den gamle kvelvingsbrua ved Storakerbutikken gjekk tvert over elva, medan vegen gjekk i S-sving til og frå brua. Og det gjekk ikkje betre enn at svingen vart for knapp, så eine pedalen tok bort i muren ved brukanten , og eg vart kasta hovudstups over sykkelstyret og landa på eine skuldra fleire meter lenger framme.

Godt var det at eg ikkje landa på hovudet, for sykkelhjelm var ukjent den gongen. Men eit kragebeinsbrot vart det, og eg fekk venstre armen plastra fast til kroppen, og laut greie meg i tre veker med ein arm. Seinare på ettermiddagen kom Dampen, og med den sykkelen min. Det var ein brukt sykkel med tre gir, men blå og fin og god som ny, og eg var den einaste i Flekke med girsykkel, og sjølsagt laut han prøvast same dag, sjølv om eg hadde berre ein arm!

Sykling er ein risikosport, og på dagen 55 år etter at eg braut kragebeinet og fekk min nye sykkel same dag, starta bror Arne og eg med våre nære og kjære ein sykkeltur i Portugal. Denne turen hadde me lenge sett fram til, men alt fyrste dagen vart turen avbroten ved ei lei hending, og det vart Arne sin siste sykkeltur. Men det er ei anna soge.

O CYKKELSTYRE. O KJÆRLIGHET

I desse dagar passar det å dra fram endå eit femtiårsminne. Men det handlar ikkje i det heile om andre delen av sluttlinja i det vårlege diktet av Nordahl Grieg. Derimot spelar sykkelstyret ei rolle.
   Første året på Firda Gymnas nærma seg slutten. Russen sleit med eksamen, og truleg var dét grunnen til at me andre fekk månadslov ein måndag midt i mai.
   Laurdag sette mange seg på bussen og ville heim til Førde, Dale eller kvar dei no skulle. Men Karl Ekroll og eg fann ut at me skulle sykle heim. Då sparte me nokre kroner, vêret var flott, gauken gol, aplane blømde, syklane var nysmurde, og me fekk utrette ein ærerik dåd.
   Så snart skulen slutta og middagen var komen i magen, la me optimistisk av garde. For Kalle var det snakk om åtte og ei halv mil, berre. For stakkars meg som skulle heilt til Flekke, vart det fem mil ekstra.
   Alt gjekk vel og vakkert. Eg fann ut at Kalle var ein hylar til å sykle, så eg laut verkeleg trø for å halde følgje. Gamle sykkelen eg hadde arva frå papen, hadde aldri opplevd noko liknande. Me heldt 24 minutt på mila i snitt. Snart kvarv Breimsbygda bak den smale Våtedalen, me klatra oss opp forbi Klakegg til Skei og var halvvegs til Førde. Då smakte det med nokre minutts pause og litt mat.
   Sola glitra og skein oss i møte langs det fagre Jølstravatnet, og i ungdommeleg og vårleg overmot tok me av oss på overkroppen, lét sola steikje og vinddraget kjøle ned dei sveitte kroppane. Må eg minne om at i den tida hadde mykje av vegen gammaldags grusdekke. Dumba fauk oss i møte kvar gong det for forbi ein bil. Men me trødde og trødde, og snart nærma me oss grensa til Førde kommune.
   No lei det mot kveld, og sola steikte ikkje så heitt som før. Dessutan var det litt unnabakke ned mot Moskog, så sykkelen greidde seg stort sett sjølv, og eg fann ut at det var best å få på seg på overkroppen. Eg lirka laus skjorta frå bagasjebrette under fart, sleppte styret ein augneblink og prøvde å kle meg opp. No tenkte sykkelen som så at han skulle ta kontrollen sjølv og roe litt ned. Så han tok kursen utfor vegkanten, og mens eg enno baksa med skjorta, fann eg brått meg sjølv liggjande i veggrøfta med ein sykkel med knekt styre. Farten var moderat nett då, og eg fekk ikkje ei skramme.
   Nede ved krysset i Moskog stansa Kalle og venta. Han Reidar vart mistenkjeleg langt bak, tykte han. Men der kom felagen hans susande med eine handa på den friske halvdelen av styret og andre handa veiftande med resten høgt opp i lufta!
   Det var godt me snart var i Førde. Kalle såg løysingar før andre fekk snytt seg. Me kom oss inn på Førde Sport rett før stengjetid. Gutlarvane i Førde brukte å kjøpe racerstyre til syklane sine og bytte inn dei vanlege, gammaldagse. Godt for meg, for ein billeg penge var eg berga i ein fart. Klokka var seks, me hadde nådd Førde på under fire timar, opplevd dramatikk og løyst eit kinkig problem. Kalle kunne trille dei siste meterane heim, mens eg hadde eit godt stykke att.
   Så må eg tilstå at sykkelen og eg tok bussen opp dei bratte kleivane i Halbrendslia, men etter ei mils juks fullførte sykkelen og eg ferda på eiga hand. Endeleg kunne eg sykle inn på tunet i Flekke i halv titida, heilt uventa for dei heime.
   Snipp snapp snute! Eg hadde vel ikkje hugsa så mykje frå våren for femti år sidan viss Kalle og eg hadde vore mindre dumdristige. Men etter dette var både eg og  fleire ute på liknande ekspedisjonar. Utan å knekkje sykkelstyret.

FRIDOM, LIKSKAP, BRORSKAP

Denne bloggaren er framleis fransklærar og lyt nesten kommentere det franske valet. Aller først: Gratulerer, herr Hollande, du greidde det! Franskmennene og franskkvinnene fekk ein såkalla sosialistisk president etter sytten års høgreorienterte leiarar. Jubelen er stor på Bastilleplassen, og festen skal vare til langt uti morgontimane.
   Dei laga eit flott slagord i revolusjonen på slutten av syttenhundretalet. Rett nok fekk ikkje systrene sin rettkomne plass, det fekk rekke med brorskap. No slit både fransk og tysk med det problemet at dei ikkje har noko vanleg brukt ord for sysken. Då kunne det ha heitt syskenskap. Å gaule slagordet med både fraternité og sororité vart for tungvint, og dessutan var det framleis nokså utenkjeleg at jentene skulle vere likestilte med gutane.
   Men eg skulle altså kommentere presidentvalet. No har dei valt ein "Herr Normal" til president, seier franskmennene. Ein vanleg fyr utan dei store skandalane, utan det store jåleriet, utan dei frekke innfalla, ikkje særleg sjarmerande, men ein fornuftig og keisam fyr. Rett nok har han fiksa utsjånaden litt, farga håret og fått seg ny kjærast. Den gamle var presidentkandidat for fem år sidan, men ho tapte grundig for Sarkozy. I dag ser fleirtalet på helten den gongen som ein tulle- og jålebukk, og at Hollande vann, var like mykje eit nei til Sarkozy som eit "Leve sosialismen!"
   Endå eit blikk på slagordet i overskrifta. Franske presidentar er lite prega av idealet når det gjeld  livsstil og framtoning, og det gjeld både sosialistar og høgreorienterte. Ein av dei mest elitistiske presidentar landet har hatt i nyare tid, heitte Mitterrand.  Han oppførte seg som ein keisar, omgav seg med pomp og prakt og levde eit liv som ikkje minte mykje om vår norske Gerhardsen, for å dra eit døme. Men François Mitterrand kalla seg sosialist og vart vald som president då han var leiar for sosialistpartiet.
   Det er sytten år sidan han gjekk av, og franskmenn har ikkje gløymt han. Han var ein ærerik landsfader det stod glans av, høgt heva over sitt folk. Slik ein stil passar neppe den nye sosialistpresidenten, François. Trass i ein borgarleg bakgrunn frå ein pen heim og med pen utdanning, er han framleis "Herr Normal" ...

SORGSAME MAI

Eg tek litt hardt i når eg formulerer overskrifta. Eg skal snart forklare grunnen.
   Men me har ikkje gode grunnar for å juble "Kom mai du skjønne milde," i dag då gradestokken så vidt har vore over null, og me hadde snø- og haglflager kring novene då me sat med frukostbordet. Likevel kan det ha vore verre då eg for 54 år sidan skreiv i skriveboka mi eit dikt med den bitre tittelen, eit kunstverk som eg tillèt meg å sitere in extenso:

Sorgsame mai (1958)
1) Og vi skal vera i mai no! Med regn og kulde, med hagl og sno. Ja, det kan sjå ut til å bli eit gasta år, når det kjem med ein slik vår. Ja, vi vestlendingar no for tida, må mangt og mykje lida.
2) Og syttande mai kjem vel med snø, og bjørkelauvet sprett vel ikkje meir enn i ein sjø. Ja, det kjem vel til å bli eit sværa ver, når syttand' mai er her. Ja vi vestlendingar no for tida, må mangt og mykje lida.

   Av ein eller annan grunn har ikkje den tolvårige lyrikaren stilt opp diktet i logiske verselinjer, som du ser. Prosodien haltar litt, og rimnauda syner seg. Men eg tykkjer bodskapen kjem tydeleg fram. Og når eg koplar i hop nokre glimt av minne og litt resonnement, kjem eg til at dette kan ha vore den syttandemaien eg omtalte i bloggen for eit par år sidan, ein nasjonaldag heime i Flekke utan eit grønt lauv bortsett frå pyntebuskene i og kring ungdomshuset.

   Så gale har me ikkje hatt det i år, trass alt. Allereie i april livna det i lundar og lauvast det i li. Og lat oss verdsetje det positive: Eg slepp slå plenlappane så ofte. Sniglane har knapt synt seg. Ugraset vantrivst. Og i dag har eg med godt samvit halde meg innandørs, og såleis fekk eg tid til å tapetsere ferdig entreéen.