O CYKKELSTYRE. O KJÆRLIGHET

I desse dagar passar det å dra fram endå eit femtiårsminne. Men det handlar ikkje i det heile om andre delen av sluttlinja i det vårlege diktet av Nordahl Grieg. Derimot spelar sykkelstyret ei rolle.
   Første året på Firda Gymnas nærma seg slutten. Russen sleit med eksamen, og truleg var dét grunnen til at me andre fekk månadslov ein måndag midt i mai.
   Laurdag sette mange seg på bussen og ville heim til Førde, Dale eller kvar dei no skulle. Men Karl Ekroll og eg fann ut at me skulle sykle heim. Då sparte me nokre kroner, vêret var flott, gauken gol, aplane blømde, syklane var nysmurde, og me fekk utrette ein ærerik dåd.
   Så snart skulen slutta og middagen var komen i magen, la me optimistisk av garde. For Kalle var det snakk om åtte og ei halv mil, berre. For stakkars meg som skulle heilt til Flekke, vart det fem mil ekstra.
   Alt gjekk vel og vakkert. Eg fann ut at Kalle var ein hylar til å sykle, så eg laut verkeleg trø for å halde følgje. Gamle sykkelen eg hadde arva frå papen, hadde aldri opplevd noko liknande. Me heldt 24 minutt på mila i snitt. Snart kvarv Breimsbygda bak den smale Våtedalen, me klatra oss opp forbi Klakegg til Skei og var halvvegs til Førde. Då smakte det med nokre minutts pause og litt mat.
   Sola glitra og skein oss i møte langs det fagre Jølstravatnet, og i ungdommeleg og vårleg overmot tok me av oss på overkroppen, lét sola steikje og vinddraget kjøle ned dei sveitte kroppane. Må eg minne om at i den tida hadde mykje av vegen gammaldags grusdekke. Dumba fauk oss i møte kvar gong det for forbi ein bil. Men me trødde og trødde, og snart nærma me oss grensa til Førde kommune.
   No lei det mot kveld, og sola steikte ikkje så heitt som før. Dessutan var det litt unnabakke ned mot Moskog, så sykkelen greidde seg stort sett sjølv, og eg fann ut at det var best å få på seg på overkroppen. Eg lirka laus skjorta frå bagasjebrette under fart, sleppte styret ein augneblink og prøvde å kle meg opp. No tenkte sykkelen som så at han skulle ta kontrollen sjølv og roe litt ned. Så han tok kursen utfor vegkanten, og mens eg enno baksa med skjorta, fann eg brått meg sjølv liggjande i veggrøfta med ein sykkel med knekt styre. Farten var moderat nett då, og eg fekk ikkje ei skramme.
   Nede ved krysset i Moskog stansa Kalle og venta. Han Reidar vart mistenkjeleg langt bak, tykte han. Men der kom felagen hans susande med eine handa på den friske halvdelen av styret og andre handa veiftande med resten høgt opp i lufta!
   Det var godt me snart var i Førde. Kalle såg løysingar før andre fekk snytt seg. Me kom oss inn på Førde Sport rett før stengjetid. Gutlarvane i Førde brukte å kjøpe racerstyre til syklane sine og bytte inn dei vanlege, gammaldagse. Godt for meg, for ein billeg penge var eg berga i ein fart. Klokka var seks, me hadde nådd Førde på under fire timar, opplevd dramatikk og løyst eit kinkig problem. Kalle kunne trille dei siste meterane heim, mens eg hadde eit godt stykke att.
   Så må eg tilstå at sykkelen og eg tok bussen opp dei bratte kleivane i Halbrendslia, men etter ei mils juks fullførte sykkelen og eg ferda på eiga hand. Endeleg kunne eg sykle inn på tunet i Flekke i halv titida, heilt uventa for dei heime.
   Snipp snapp snute! Eg hadde vel ikkje hugsa så mykje frå våren for femti år sidan viss Kalle og eg hadde vore mindre dumdristige. Men etter dette var både eg og  fleire ute på liknande ekspedisjonar. Utan å knekkje sykkelstyret.