Dei som ikkje likar å lese bloggstykke om gamle syklar, får vente eit par dagar. No kjem det meir om den nykjøpte sykkelen min for eit par og tjue år sidan.
Gutane mine viste levande interesse for nyvinninga, sjølv om det var ein sykkel av det enklaste slaget. Vegard gjekk på vidaregåande (nett som faren, men med ei anna rolle) og fekk låne sykkelen neste dag. Me snakkar om fem kilometers trøing. Turen gjekk strålande. Guten kom vel fram, sette sykkelen frå seg og utførte sine plikter som elev. Men tydelegvis hadde han ikkje parkert med stor nok grad av omhug. Ei vindròse la sykkelen i asfalten, og den vesle girspaken av eit altfor spøtt materiale rauk tvers av.
Far hans laut på Sport'n, kjøpte ein reservedel og sette på. Då ville vår yngste son, Tore, låne sykkelen på skulemusikkøving på Husnes. Det gjekk ikkje bra. På ein eller annan måte fekk han notestativet sitt inn i eit sykkelhjul - med uhellsvangert resultat. Eit par spiler rauk, andre vart forvridde, og hjulet var ikkje like rundt som det hadde vore. Notestativet var heller ikkje som før. Guten var like heil.
Så då laut papen til att som sykkelreparatør, nett som i gamle dagar. Å skifte spiler og beinke sykkelhjul har eg lært meg. Kanskje eg skal satse på slike jobbar når eg går av med pensjon?
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar