SORGSAME MAI

Eg tek litt hardt i når eg formulerer overskrifta. Eg skal snart forklare grunnen.
   Men me har ikkje gode grunnar for å juble "Kom mai du skjønne milde," i dag då gradestokken så vidt har vore over null, og me hadde snø- og haglflager kring novene då me sat med frukostbordet. Likevel kan det ha vore verre då eg for 54 år sidan skreiv i skriveboka mi eit dikt med den bitre tittelen, eit kunstverk som eg tillèt meg å sitere in extenso:

Sorgsame mai (1958)
1) Og vi skal vera i mai no! Med regn og kulde, med hagl og sno. Ja, det kan sjå ut til å bli eit gasta år, når det kjem med ein slik vår. Ja, vi vestlendingar no for tida, må mangt og mykje lida.
2) Og syttande mai kjem vel med snø, og bjørkelauvet sprett vel ikkje meir enn i ein sjø. Ja, det kjem vel til å bli eit sværa ver, når syttand' mai er her. Ja vi vestlendingar no for tida, må mangt og mykje lida.

   Av ein eller annan grunn har ikkje den tolvårige lyrikaren stilt opp diktet i logiske verselinjer, som du ser. Prosodien haltar litt, og rimnauda syner seg. Men eg tykkjer bodskapen kjem tydeleg fram. Og når eg koplar i hop nokre glimt av minne og litt resonnement, kjem eg til at dette kan ha vore den syttandemaien eg omtalte i bloggen for eit par år sidan, ein nasjonaldag heime i Flekke utan eit grønt lauv bortsett frå pyntebuskene i og kring ungdomshuset.

   Så gale har me ikkje hatt det i år, trass alt. Allereie i april livna det i lundar og lauvast det i li. Og lat oss verdsetje det positive: Eg slepp slå plenlappane så ofte. Sniglane har knapt synt seg. Ugraset vantrivst. Og i dag har eg med godt samvit halde meg innandørs, og såleis fekk eg tid til å tapetsere ferdig entreéen.