Eg hadde ikkje sett mykje fjernsyn i 1964. Ikkje før eg kom til Amerika. Heime hadde me ikkje noko slikt på den tida, og eg sakna det ikkje. Ute hos onkel Anders hadde dei fått det, men eg var ikkje interessert i å vitje dei for å sitje der og sjå på ein skjerm.
Heime hos familien i River Falls hadde dei sjølvsagt TV, og eg brukte nok ein del timar på titting. Som nemnt sist eg skreiv, var det ein del dramatikk å melde den sommaren frå både USA og frå andre delar av verda. Men bortsett frå nominasjonen av Goldwater er det skam å seie reklamen som har festa seg best av tv-stoffet. Ikkje fordi eg var spesielt interessert i nyhende om filtersigarettar og cornflakes. Men den systematiske dundringa av bodskapane trengde seg langt inn i øyregangane og endå lenger. "Buy Country Cornflakes...!" Eller "How can all that flavor get thru all that charcoal (...) The secret 's in the structure!" gjalla det i fengjande rytmar.
Og så såg eg såpeseriar, jamvel på føremiddagen. Eg hugsar eit par glimt og tittelen på ein av dei: "Make Room for Daddy", der ein stakkars pappa vart uthengd på det mest skammelege.
Dave, som var ein særs reflektert yankee, hylla ikkje nett det amerikanske tv-tilbodet. Han fortalde at programmakarane hadde analysert seg fram til at gjennomsnittsprogramma skulle treffe det intellektuelle nivået til ein tolvåring. Då var sjansane størst for å få mange sjåarar.
I det evensonske huset hadde dei "berre" svart-kvitt fjernsyn, og det var visstnok det vanlegaste blant folk flest. Men hos syster til Cliff hadde dei jamvel fargefjernsyn! Det slo dei av då me kom der på besøk, heldigvis, så det var ikkje mange minutta eg fekk nyte det. Like godt!
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar