FEBRUAR MELLOM TVIL OG TRU

Me har hatt den vinteren me har hatt bruk for i år. Det tykkjer både konemor og eg. Det er slutt på den tida ein jubla for dei første snøfillene, grov fram ski og kjelke og sørgde når dei siste kvite flekkene vart omskapte til skit og søle og rann sin veg.
   Om me ser vekk frå fjoråret og denne vinteren, har me som regel hatt flust opp med vårteikn her på Eikeland på denne tida. I dei beste åra har dei  aller første snøklokkene blenkt imot oss tidleg i februar. Og krokusane har ikkje vore mykje seinare. No går eg kring huset og glor etter vårteikn som ikkje finst. Rett nok ser eg i  dei første toppane på ein del av løkblomane våre, og det er tydeleg at snøklokkene har tenkt å spire i år og. Men eg må leite lenge for å få auge på til dømes tulipanspirer. Ofte har dei vore desimeteren og vel så det over molda ved juletider. Kjem ikkje våren snart, tru? Vel, me har berre den sjuande februar i dag. Me risikerer mykje vinter framleis. Som i fjor. Asj!
   Men no er trass alt snøen vekke her heime. Det var han ikkje på strekninga Mundheim-Venjaneset då me var til by'n i helga. Over Hålandsdalen var det full vinter. Høge snøkantar og kvitt på alle bøar og bakkar. Is på vatna. Ikkje rart at skiskytejentene har hatt gode kår der oppe. Kva skulle dei elles finne på om vintrane? Skyte hare? Sitje inne ved omnen og lese Romantikk?
   Vel, her er det tøya forlengst. Kanskje me er kvitt den verste vinteren? Eg trur me nærmar oss tida for snøklokker, krokus og vår. Noko skal me ha å sjå fram til. Og tru på.