I desse dagar er det - skrekk og gru! - førtifem år sidan eg heiv meg på franskstudiet på universitetet i Bergen. At eg skulle hamne på eit av dei faga eg mislikte mest på gymnaset, skal eg ikkje fundere over no. Eg fekk ikkje lite kjeft hos universitetslektor Grundt når eg opna kjeften og prøvde å lese eller seie noko på dette kråkespråket. Sunnfjordintonasjonen heldt ikkje mål: "Nei, nei og atter nei!" hylte han nesten før eg fekk fram ei halv setning. Sjølv stod han og knika seg mot den tettskrivne tavla med kritet vippande i kjeften så han såg ut som den avskyelege snømannen når han avslutta ei undervisningsøkt. For ordens skuld: Me elska fyren, med alle hans unotar og direkte stil. Det krydde ikkje nett av slike personlegdomar på Romansk institutt.
I tillegg til ein del småsnobbete damer og eit par andre bondestudentar begynte det ein bergensgut som eg vart kjend med. Han var ganske fersk som student, hyggjeleg, usnobbete og svært ulik den brautande kjuagutten i parodiane. Gunnar var grei å ty til som samtalepartnar i pausane mellom dobbeltimeførelesingar.
I eksamenssemesteret vårt hadde Gunnar ein stri tørn. Han gifte seg, fekk utgitt sin debutroman og tok altså mellomfageksamen i fransk. Det var ein tøff haust for den ferske ektemannen, forfattaren og studenten, og då han vitja Rosendal og las frå den nye boka si rett før jul, sa han: "Eg hadde nok mest suksess med de to første av disse tre prestasjonene!"
Eg må tilstå at eg ikkje har lese debutromanen "Uskyldstider", heller ikkje neste boka "Fortellingen om Barbara". Men så tok Gunnar Staalesen steget ut i underverda og vart kriminalforfattar. Dermed kom suksessen, og eg vart del av leseskaren hans. Krimlitteratur har lege mitt hjarte nær, heilt sidan eg studerte Detektivmagasinet i svært unge år (jamfør kommentar frå bror Steinar for nokre bloggar sidan.) Jamvel mi fredsæle kone har i minst like stor grad late seg fange av av den handlekraftige bergensaren Varg Veum, glad som ho er i Bergen By. No fyller bøkene til Staalesen nesten to hyllelengder nede i kjellargongen, om det seier deg noko.
Om me ikkje treffest mellom forelesingar lenger, Gunnar og eg, så hender det at våre vegar kryssar einannan framleis. Det er slett ikkje berre krim me snakkar om då.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar