JON

Torsdag den 17. januar døydde Jon Lund, min gode kollega, granne og ven gjennom eit tredjedels sekel. Eikelandsberget grendalag bad meg seie nokre ord ved minnehøgtida i dag. Då sa eg mellom anna dette:

I år er det tretti år sidan tretten hus vart bygde og tretten familiar flytte inn på den staden som fekk klengjenamnet Raudaberget i Valo. Det bur framleis urinnvånarar i dei fleste husa, og dei som har flytt inn seinare, vart snøgt minst like gode grannar som me som kom først.
   Det var eit vågalt prosjekt å kjøpe, tilretteleggje og fullføre eit slikt byggjefelt der det før berre fanst berg, brakje og sauer. Men heldigvis hadde me Beate og Jon med på laget frå starten. Eg fattar ikkje korleis me kunne  ha  makta det utan dei.
   Jon hadde blant så mykje anna fire høgt utvikla eigenskapar som me drog vekslar på, og som gjorde han til ein leiarfigur:
1) Ein umåteleg teoretisk kapital. Det han ikkje visste nok om, fann han fort ut av.
2) Velutvilkla organisasjonstalent som skapte orden i ein urskog av arbeidsoppgåver me måtte gjennomgå.
3) Utprega praktisk sans og praktisk erfaring med alt frå rekneskapsføring til innkjøp og traktering av spikar.
4) Og sist, men ikkje minst: Ei nesten barnsleg tru på verdien av fellesskap og det å lyfte i flokk. Derfor sette han til sides personleg vinning og brukte ein rikeleg del av den enorme arbeidskapasiteten sin på oss og det me skulle ha i hop. 
   Ordet dugnad fekk eit nytt innhald takka vere Jon. Det vart ein livsstil, ikkje berre ei organisasjonsform som skulle gje synlege resultat både i byggjefasen og seinare. Når Jon kom skrevande i den falma blå overallen sin, sneipen i munnvika og topphuva på plass, vart det plan og mål med gjeremåla våre.  Rett nok kunne han irritere oss med sine grundige planleggingsprosessar: "Her må vi tenke oss godt om før vi begynner!" Iblant munna det ut i litt for trauste og monumentale løysingar. Jon tok ikkje lett på noko. Hovudregelen var likevel at arbeid vart gjort med velvalde og varige løysingar.
   Ei sak som eg ikkje har tenkt særleg over før no dei siste vekene, er kva han har hatt å seie for dei som voks opp her på Eikelandsberget. Ungane våre. Mange av dei la for dagen ei ekte sorg då tilstanden hans vart kjend, og ikkje utan grunn. Jon var kanskje den av oss vaksne som var mest oppmerksam på at dei yngre skulle dragast med i fellesskapet med meiningsfylte oppgåver når me hadde dugnad. I fritida og i festleg lag brukte han sin kreativitet til beste for ungane og ungdommane, anten det no var på båt- eller fjellturar eller i festlege samkomer.  Skattejaktleikane når det vart feira bursdagar i den ullmannlundske heimen vart legendariske.
   Me på Eikelandsberget kjenner ei stor sorg og eit tomrom som ikkje kan fyllast.  Men skal me leve vidare i Jon si ånd, tillet eg meg å sitere ertekroken  Johan Herman Wessel: "Man sukkar for han er ei mer. Man husker hva han var - og ler."
   Til slutt vil eg minne oss på at lesehesten Jon også var glad i poesi, og særleg då Olav H. Hauge. Då vil eg avslutte med dette diktet, som eg veit at Jon sette stor pris på:

Gjer ein annan mann ei beine

Han kom or fjellet, skulde heim,

fekk føring ifrå Osa

ut til Øydvinstò.

Og han var raust

og baud betal.

Men Osamannen 

var ikkje fal.

Eg vil betala;

eg kan ikkje nå deg

med ei beine att.

So gjer ein annan mann

ei beine då,

sa Osamannen,

og skauv ifrå.