Stundom blir eg glad i hugen. Som i dag då eg kom heim frå jobb. Litt sein var eg, og tenkte på at no venta Anne utolmodig med middagen. (Det gjorde ho.) Men då eg svinga ned på berget, skein sola så blidt som eit barnebarn frå toppen av Tofteåsen. Ho stod der, raudkvit og rund og berre skein, og klokka var ti på halv fire. Sola klatrar Tofteåsen! Då har me ho ei god stund utover ettermiddagen. Eg bestemte meg for å klokke ho når ho gjekk ned, men det gløymde eg, dessverre. Om lag til fire, tenkjer eg? Ved vintersolsnu fer ho attom åsen klokka tre. Forresten, eg tok eit bilete frå hagedøra vår julafta som eg gløymde å leggje inn på bloggen den dagen. Her kan du få det, tre veker på etterskot. Sjå ovanfor, du. Tofteåsen ser du ikkje, men han begynner i høgre biletkant. Og no om morgonane er temperaturen såvidt under null her heime. Det går mot vår! Trur eg.
(Ps: Viss du ser på dateringa på biletet nede til venstre, står det 2006. Det er feil, kameraet var feil innstilt. Skulle vere 2009.)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar