Eg kunne ha vorte vegingeniør, eller kanskje vegarbeidar. I natt kom det heise med nysnø, og i dag føremiddag laut eg ut og moke og feie. Det er kjekt arbeid, arbeid du ser raske resultat av (i motsetnad til læraryrket). Då eg var smågut, likte eg godt å svisje med feiekosten i nysnøen og lage vegar mellom husa: frå stovetrappa og til skytja, bort på do, ned til stabburet og frå kjøkkentrappa og bort til "hovudvegen". Eg var vegkonstruktør, og det oppstod vakre, gåbare vegar i alt det kvite.
Nede i hustveittunet hadde dei fått tilkøyrt ein kjempediger sandhaug då dei skulle byggje nytt hus. Der heldt eg meg stundom i lag med sonen i huset, Knut David, eitt år yngre enn eg. Mens eg bygde vegar, køyrde han med bilane sine. Grei arbeidsdeling, eg likte best å byggje vegane, han likte best å bruke dei.
Men Knut'n vart ikkje yrkessjåfør, og eg vart ikkje vegingeniør.
Nei det er ikkje mange som blir det ein skulle vore. Men den glupe meistrar det meste. Så og med Reidaren.
SvarSlett