Takka vere god og sløydopplæring i Fjaler kom eg heim med sjølvsnikra bokhylle utpå vinteren i 1959. Eg trur mamma og papen tykte ho var bra og, så ho fekk plass i stova og vart kalla bokreol. Det var fortent, det var ei stor hylle. Det trekvite møbelet med mosegrøne kantar stod nok ikkje heilt i stil med dei tunge, mørke eiketremøblane som mamma og eg kjøpte i by'n då eg var seks år. Men ho kom til nytte, og der stod ho i mange, mange år etter at eg hadde flytt or heimen og fått andre bokhyller. Til dømes stod ho der då me laga til konfirmasjon for syster Liv i mai 1971. Her er konfirmanten, Anne og vesle Rune i gang med å brette serviettar, trygt plasserte framfor bokreolen.
Men det var berre byrjinga. Ikkje før me tømde huset i 1997 forsvann reolen frå plassen sin etter trettiåtte år attmed skjenken. Nesten kvar gong eg var heime i åra mellom 71 og 97, spurde papen om eg ikkje ville ta med bokreolen. Og kvar gong spurde eg om dei ikkje ville ha han, om dei helst ville at eg fjerna han. Og svaret var at det var heilt greitt for dei at han stod der han stod, og nyttig var han. Eg vart aldri klok på om han helst ønskte reolen ut or stova, eller om han var redd for at eg skulle miste han på ei eller anna vis. Eg trur kanskje det siste. For då me delte innbu og lausøyre i 97, passa han på å minne oss om at det var Reidar'n si bokhylle.
I 1997 hamna reolen hos Vegard, og seinare, då Vegard drog til Trondheim, hamna han på Bønes hos Tore. Som du såg på bloggen hin dagen: I full bruk.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar