I går var eg inne på dette med vatn som utvidar seg når det frys, noko eg meinte måtte vere ein feil ved skaparverket. Men no har eg tenkt meir på saka, og eg innser at det har visse fordelar. No ligg Opsangervatnet vakkert islagt med glade ungar på skeisetur. Viss frose vatn ikkje hadde ordna seg slik det gjer, måtte det ha frose nedanfrå og opp. Me kunne ikkje gått på isen før vatnet hadde vorte botnfrose. Isfjella i Arktis hadde sokke heilt til botnen og pressa vatnet opp, eller noko slikt. Eller at isen då hadde smelta etter kvart som han sokk til botnar. Såleis hadde havet stige og kystlinja vår lege oppe i fjellsidene, og eg er ikkje sikker på om me kunne ha bygt der me bur på Eikelandsberget. Ikkje kunne eg hatt båten i moloen. Kanskje me hadde bygt ovanfor riksvegen, der me i si tid sonderte litevetta kringom ein eigedom.
Som alle veit, var det mykje meir vinter i gamle dagar når me ser vekk frå denne vinteren. Slik også i Flekke. På ein ungdomslagsfest midt under ein kuldebolk vinterstid hadde Asbjørn og Kåre i Vellereina og Olemann Hellebust ein sketsj, som vanleg. Asbjørn var kjerring og klaga seg for kallen - Olemann - om at vatnet var frose. Om Olemann kunne ordne med det. Etter passeleg med om og men hadde Olemann henta Kåre, som var røyrleggjar. Han kom med utstyr og bad om å få tilvist åstaden for uhellet. Då kom Asbjørn med nattpotta og viste han. Vatnet i potta var frose. Teppefall og applaus.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar