For godt to år sidan kjøpte me ein ny liten apal i staden for ein som av ymse grunnar laut falle for saga. Denne apalen har hatt ei traurig ungdomstid. Første året kom det rett nok frukt: tre raude, velsmakande eple, og optimismen var stor. I fjor kom det eitt makkete eple. I år sette apalaen pent med blomar, men grisevêret gjorde nok sitt til at det danna seg berre nokre få knytingar. Så kom ei av fleire uvêrsbyger med kuling og piskeregn, og knytingane datt av. Alle saman. Det har altså minka og minka med grøde for kvart år på den unge discoveryapalen vår.
Utpå sommaren begynte han iallfall å vekse i høgda. Det kom friske, grøne spirer som lova framgang og grøde i framtida. Me gledde oss. Men så kom lusa. Her for eit par veker sidan såg me at det låg tett med lus på dei nye spirene, og lauvet der heldt på å krølle seg. Ja, ja, eg gjekk i kjellaren og leitte etter lusekverk. Men den var nok oppbrukt, og eg treiv etter noko anna insektmiddel, meint for større insektbeist. Toppane på apalen vart sprøytte, og lusa fekk eit helvete.
I dag var eg ute og konstaterte at alle dei nye skota på apalen var visna. Då kom eg i tankar om gamle Holberg. Han var skeptisk til og spydig med dokterane på den tida og på dei underlege medisinane dei prøvde på folk. Han hadde god grunn til det, for legane fann på dei utrulegaste knep og kokte i hop dei skrekkjelegaste medikament som pasientane laut lide under. Sjølv trudde Ludvig meir på naturen og naturlege lækjemiddel. I ein satirisk stubb fortel han om kjerringa som henta dokter fordi mannen hennar var sjuk med høg feber. Etter at dokteren hadde utført sine inngrep og prøvd sine medikament, enda det ille for pasienten. Til slutt trøysta dokteren den ferske enka med orda: "Jer Mand han døde vel, men Febren ham forlod."
Lusa på apalen har iallfall krepert.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar