SLAUREFAKTER PÅ SKULEN

For to år sidan skreiv eg nokre bloggtekstar om den første tida mi på Firda Gymnas. Det burde eg ha venta med til no, for då kunne eg samstundes ha markert at det i desse dagar (truleg for om lag ei veke sidan) er femti år sidan eg begynte på gymnaset. Sidan eg reknar med at dette er siste året mitt på gymnaset, (ikkje på Firda, rett nok,) kan eg såleis seie at denne skulen, dette skuleslaget, har vore til mykje heft i livet mitt. No er det forresten færre og færre som nyttar det namnet som har vore ulovleg sidan 1976, dei fleste har vant seg til å seie den vidaregåande skulen.
   Då me begynte som lærarar og stod der framme ved tavla, fekk me oss eit lettare sjokk: Me meinte å sjå alt som hende nede i klasserommet, jamvel slaurefaktene til dei som sat heilt bak i krokane. Hjelp! Då har lærarane våre i si tid sikkert sett alt det rare og strengt teke ulovlege som me balte med òg! Korfor sa dei ikkje frå? Jau, dei gjorde no det, stundom. Men ikkje lite av det me putla med, fekk me drive på med i fred.
  Eg sat altså bak i ei krå (jamfør blogg august 09), og framfor meg sat Harald. Me begynte å gje ut klasseavis mot slutten av første året. Det var eit handskrive produkt som me pressa ned på fire skriveboksider. Eg trur at me begge brukte skrivebøker som var litt større enn det vanlege a5-formatet. Det var berre å nappe ut midtsidene, så hadde me råstoff. Så skreiv me: dikt, sladder, vitsar, visdomsord. Mesteparten var vås, sjølvsagt. Avisa heitte (hugs, me gjekk på engelsklinja!) DET TIMES. På eine sida av tittelen øvst på første sida teikna Harald ein miniatyr av skulebygget vårt, som altså likna fælt på Eidsvollsbygningen. På andre sida teikna eg ein jordklode. Eg skreiv alltid med grøn penn. Dermed fekk avisa eit lekkert ytre. Magne og Kalle kom etter kvart med som medarbeidarar.
   Kvart avisnummer kom ut berre i eitt eksemplar, som gjekk på omgang i klassen og vart ein suksess. Nummera vart samla og lagra på ein nokolunde trygg stad i klasserommet. På slutten av tredje året hadde bunken vakse bra.
   Men akk, sic transit gloria mundi! Ikkje lenge etter at me forlét Sandane, forsvann dei dyrebare skrivbokarka ved ein inkurie. Det var ikkje eg som gjorde det, meir seier eg ikkje.
   Eg kan ikkje hugse at eg har sett liknande produkt frå mine elevar. Kva driv dei eigentleg med bak i krokane no til dags?