SLEIP FISK

Somme vil meine at han til venstre er ein breiflabb. Men eg har tenkt å skrive mest om steinbiten, han til høgre.  Han sat i garnet i dag tidleg og hadde sikkert baska på ei stund, for han var nokså sliten og slapp då han kom opp i båten. I fanget hadde han ein stor krabbe, og eg kan tenkje meg at det var lyst på krabbekjøt som gjorde at han hamna i trollgarnet mitt. Då  han ein times tid seinare måtte finne seg i å verte flådd, kom det ut noko som måtte vere restar av krabbe- og kråkebollemåltid. Han har ein solid kjeft, så han stammar nok frå Bergen eller Sogn. Men han måtte finne seg i å verte overmanna av ein  sunnfjording. Eg stoppa kjeften på han med nokre stikk inn i hauet med den smale, skarpe sløyekniven min som eg fekk til femtiårsdagen for mange, mange år sidan. Då kan du tru han vart spak. Endå spakare, som sagt var han ikkje så livleg allereie då han gleid over ripa. Men kjeften gjekk, såg eg, og nett der ville eg ikkje risikere fingrane mine.

   Og korleis sløyer me ein steinbit? Det er ein sleip fisk som ikkje er så lett å handtere. Ein feit faen. Skinnet er seigt som bikkjeskinn (trur eg, men eg har aldri filetert ein hund). Men me gjer det slik: Eg slo ein sekstoms spikar gjennom hauet og vidare inn i stolpen ved trappa. Der hang han og dingla mens eg sprette opp buken og sleppte innhaldet opp i ein stamp. Så løyste eg skinnet rett nedanfor toknene og dei fremste uggane, og med ei tong drog eg skinnet av han. Deretter skilde eg kropp frå haue, så det sistnemnde hang åleine på stolpen som var det ei nidstong. Neste fase var å skilje kjøtet frå ryggbeinet, og vips hadde me to flotte filetar. Den eine låg nysteikt i høvelege bitar og anga på middagsbordet i dag. Eit fruemåltid,  kan du tru! Den andre halvparten ligg i frysaren.

   Og krabben? Han fekk følgje med endå ein krabbe og vart til kveldsmat. Eg veit ikkje kva han ville ha likt best, verte levande kokt med salt og dill, eller verte levande oppeten av ein steinbit.