Her kan kome fleire bloggtekstar om livet bak i krokane på Firda Gymnas tidleg på sekstitalet. Berre eg ikkje rotar meg til å gjenfortelje slikt eg allereie har skrive; eg har vore innom firdatida mi fleire gonger tidlegare.
Eg har ein profil på feisbukk, og der har eg brukt eit profilbilete som skriv seg frå ein hyggjetime med franskelevar. Då pyntar eg meg med lausbart og alpehue. Slike hovudplagg var å sjå på opptil fleire av lærarane våre på Firda. Me tykte det var litt snålt.
Bak i kroken vår dreiv Harald og eg med så ymist. Lærarane heldt seg stort sett bak kateteret, og me trudde me kunne sysle med vårt i fred og ro. Det gjorde me òg. Ein vakker dag stifta me ein ny orden: "Den gamle alpelue". I tur og orden (der kom ordet att i ny tyding!) tildelte me denne høgthengande utmerkinga til medelevar i klassen. Dei fekk eit vakkert, handlaga diplom med grunngjeving. Eg trur me prøvde å teikne ei alpehue òg. Me var vel om lag jamdårlege til å teikne, Harald og eg.
Etter kvart hadde vel alle klassevener og -veninner fått ordenen, så då minka nok glansen, kanskje. Harald og eg vart aldri kåra til verdige mottakarar av "Den gamle alpelue".
Men eg eig altså ei slik hue. Ho er berre brukt ved særsilde høve. Forresten: Franskmenn flest går ikkje med alpehue, ikkje det eg har sett.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar