PÅ GLATTISEN

Denne vinteren har me trent opp balansenervane og ekvilibrismen i kroppane våre. Fleire gonger har den hardstappa snøen på vegane forvandla seg til klinkande is. Brekka frå postkassane og ned til huset vårt er ein av dei  skumlaste strekningane i så måte. Og det er ikkje alle stader at salt og sand har gjort føret særleg tillokkande for fotgjengarar. Anne har fått seg broddar, eller rettare sagt solar med eit slags grovt sandpapir som ho trer på støvlettane. Det hjelper litt. Eg stolar på balanseevna mi. Snart får eg vel ein trykk i tynet som eg aldri gløymer, viss han då ikkje vert så hard at eg gløymer han med ein gong.
   I går kveld forserte me oss frå Valen Sjukehus (der me parkerte bilen) og ned til den gamle nyrestaurerte bua på Valekaia. Der var dei ei samkome me var inviterte på. Det var eit vågestykke å balansere seg ned brekka. Me hadde ei festleg stund, det var feiring av vår tidlegare gode granne Reidar Handeland, som har fått kulturprisen i Kvinnherad for framifrå innsats for kulturminne i bygda, og som blant mykje, mykje meir har vore ei drivande kraft for å få restaurert sjøbua me sat i. Då me skulle heim att, var det kuling og horisontalt regn.  Me hadde utstyrt oss til spasertur heim, hadde med lommelykter og regndressar, men heldigvis fekk me haik  heim att. Difor er me heile og utan blåflekker i dag.
   Utpå føremiddagen i dag  spaserte me til Valen og henta bilen, og det var ikkje mindre utfordrande. Gang- og sykkelstien var framleis delvis iskledd, men me meistra føret enno ein gong! I kveld skal me og gå tur på islagd veg, men no er me så veltrente at me kanskje gløymer å stiltre oss fram. Viss eg ikkje bloggar i morgon, er det truleg dette som har hendt.