Gamleløa heime i Flekke var i full bruk fram til og med 1962, og me turka alt høyet. Som nemnt har eg ført nøye journal over turrhøytakinga sommaren for femti år sidan i den sjuande sansen min. Der kan ein lese at me hadde fått i hus 86 lass høy den 6. august. Berre fem lass var brøyehøy, resten hes. Så hesja me litt hå, så til saman kom det nitti lass inn i den store, gamle løa som Østen Flekke bygde i 1870-åra og sa at "ho vert aldri for lita." No hadde papen bygd på ein ekstra skut, men likevel sleit me fælt for å få inn alt turrhøyet. Her var det lite romantikk inne i biletet, berre steikvarme, høystøv og slit.
For eit par veker sidan nemnde eg at løa også kunne brukast til dans etter den aller nyaste rockemusikken som kom som ein farsott like inn i Bygde-Noreg mot slutten av femtitalet. Men dette kunne ikkje gått for seg i august. Då var det ikkje plass til stort meir enn vogna og merra og knapt nok det.
Før me vart så gamle at brørne mine arrangerte rockefest på løa, kunne ho nyttast til soverom. Me grov oss ned i høyet, kanskje me laga oss leie av tomme mjølsekker, og der låg me og venta på Jon Blund og Ole Lukkøye. I staden fauk det svaler til og frå reira under taket til langt inn i den lyse, lunka julinatta. Og når dei kom med kjeften full av mat inn i reiret, jubla dei små svaleungane og var frå seg av glede. Me høyrde lydar som me ikkje visste om fantest, me snakka om tussar og spøkjelse, og om Tunvorden som vakta gard og tun, men helst heldt til i gamlestova. Det susa stilt frå Hellaren og Jota, ei ugle hukra ovanfor bøgarden og det anga intenst frå nyturka høy.
Då var det vanskeleg å sova burt sumarnatta. Så noen ganger var det ålrait med turrøy og gisen løe.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar