LEIKE SLENGJE

Denne leiken er så merkverdig at eg lurer på om det var me ungane heime i Flekke som dikta han opp. Først vart ein av oss utnemnd eller vald til slengje. Det gjekk ut på at ein skulle slengje dei andre i tur og orden slik at dei datt om koll. Den som slengde, skulle gå rundt og evaluere dei som låg på bakken, og peike ut den som låg styggast eller finast, alt etter kva me hadde vorte samde om før slenginga. Det var kjekkast å bruke varianten med å dette stygt, og den som då låg mest forkrøpla, hadde vunne og skulle få slengje neste gong.

   Me kom som regel heim til mammene våre med nokså skitne klede når me hadde leikt slengje.

SETJE PINNEN

Pinnar kan brukast til så mangt. Men denne leiken er mykje enklare enn dei to andre pinneleikane eg har skrive om. Så er han kanskje ikkje så kjekk, men grei nok til ei avveksling. Det er ein føremon at deltakarane er nokolunde jamgamle og samstore, elles kan det oppstå misnøye. Ei løsying er å dele deltakarane inn i ulike klassar viss mange i ulike storleikar er med.
   Alle går og skamfer ein busk, skjer seg pinnar på ein to-tre desimeter og spissar dei i enden. Så finn de ein grøn bakke med nyslege gras viss det er i den årstida. No i oktober kan du leike denne leiken berre du finn ein stad der pinnane lett kan setjast i jorda. Så blir de einige om kvar de skal stå og set eit merke der. Leiken går ut på å tøye seg fram og setje pinnen så langt framme som du greier utan å dette. Den som får pinnen til å stå lengst unna merket der de står, har vunne. Så enkelt er det. Det finst ein annan variant: Du hoppar på ein fot framover så langt du vinn og set pinnen så langt framme som du formår. På den måten kan ein liten sprett oppnå likså gode resultat som eit langt og stølt rekel.
   Enkelt og greitt, ikkje sant? Men litt keisamt i lengda, kanskje.

SPRETTE PINNEN

Viss du no har leikt ’spenne pinnen’ og steinane med pinnen ligg der enno, kan du lett gå over til å leike ’sprette pinnen’. Det er ein komplisert leik med vanskelege reglar, og eg er redd for at eg er litt i tvil om somme av dei. Men lat oss prøve:

   Me spelar med to lag. Laga kan variere i storleik, ja det er i praksis mogeleg med lag med ein einaste deltakar. Eg vil likevel tilråde at du får med deg fleire. Det eine laget er ute mens det andre er inne. De må dra ein strek eit par meter utanfor steinane med pinnen, og utelaget står då utanfor streken. Det er ein fordel om de vel ein stad å leike der det er litt plass. Dette er definitivt ingen inneleik!

   Så må de smi dykk ei  alen, ein kjepp på oppunder ein meter. Ikkje tenk på lengdemålet alen, ei gammal norsk alen var 62,75 cm, eller to fot, eller 24 tommar. Opphavleg var det lengda på armen frå albogen til fingertuppane, noko som for min del faktisk er berre halvmeteren. Snikkarane og tømrarane i gamle dagar må ha vore velvaksne karar. Men altså, alna i ’sprette pinne’ vert litt for kort viss ho berre er 62,75 meter. Ta iallfall åtte desimeter.

   Kvar deltakar på innelaget skal prøve å kome seg gjennom tre øvingar: sprette, slå og dirkle. Først legg han pinnen, som kanskje er tjuefem til tretti cm lang, over steinane og spretter med alna så han fyk langt bortover der utelaget står og ventar. Viss nokon på utelaget tek pinnen i lufta, får dei poeng, og den som sprette denne gongen, får ikkje halde fram. Men viss pinnen landar, skal alna leggjast over steinane, og ein på utelaget skal prøve å hive pinnen og treffe alna. Går det vel, er det og poeng å hente, og den som sprette, er ferdig. Men viss pinnen ikkje treffer alna, kan ho som sprette, måle opp kor langt midten på pinnen ligg frå midtpunktet mellom steinane. Ho måler opp med alna, og innelaget får eit poeng for kvar alnelengd.

   Deretter skal pinnen slåast med alna. Den som kom vellukka frå sprettinga, hiv pinnen litt opp i  lufta og dalgar til han med alna. Akkurat som i stad kan utelaget fange pinnen og får då ein pen poengsum. Viss ikkje, skal pinnen kastast mot steinane. Ho som slo, har no lov til å slå pinnen langt vekk om ho greier det. No og måler ho opp med alna kor langt pinnen ligg frå steinane. Men om den som heiv pinnen, er viss i kastet og ho med alna ikkje treffer, så pinnen hamnar mindre enn ei alnelengd frå steinane (målt frå midtpunktet mellom dei), er ho som slo, ute av leiken.  Viss ikkje, held vedkomande fram og prøver seg på fase tre. Det heiter dirkling. Då hiv ho pinnen litt opp i lufta – eller slepper han lett ned på alna - og slår varsamt slik at ho kan treffe pinnen fleire gonger mens han er i  lufta. Greier ho i tillegg å slå pinnen langt vekk etter fire-fem småslag eller fleire, (det me kallar dirkling), er det ein kjempefordel. For no kan ho måle  alnelengder frå pinnen til steinane og gonge med talet på vellukka dirklingar (= slag på pinnen mens han var i lufta). For å få poeng no, må du  ha vore borti pinnen minst to gonger. Derimot vert det bra poenghaust viss du har dirkla fire gonger og i tillegg greidde å slå pinnen eit stykke vekk.

   Så er det den neste på innelaget sin tur. Og når alle har vore i elden, går innelaget ut og utelaget inn. Trur eg. Men dette er svært usikker på. Var det kanskje slik at innelaget måtte gå ut viss nokon på utelaget tok pinnen i lufta? Og kor mange poeng fekk ein når ein tok pinnen? No treng du ikkje lure så fælt på det. De kan heller verte einige om dette før de begynner. (Det er forresten viktig, ikkje begynn å krangle om slikt midt i spelet!) Eg foreslår at utelaget får ti poeng når dei tek pinnen ved spretting, tjue poeng ved slåing og femti poeng ved dirkling. Og at innelaget ikkje skal ut før alle på laget har prøvd seg. Men me held fast på det at aktørar på innnelaget går ut av spelet viss det går slik som skissert ovanfor.

   Når de vert leie av dette, kan de leike ’setje pinnen’.

SPENNE PINNEN

Dette er ei slags vidareføring av gøymespel. Her og er det snakk om at ein deltakar skal leite opp folk som har gøymt seg. Men leiken er meir innvikla enn som så. Først må me rigge til to steinar med ein pinne over. Har me to mursteinar, er dei nett passelege, iallfall om me legg dei på sida med ein avstand på tretti-førti centimeter. Oppå der ligg pinnen. Så skal den som står, både vakte pinnen og leite opp folk. Det er ein krevjande jobb. I motsetning til gøymespel er det her nødvendig å sjå minst halve personen. Og gjer du det, må du springe det du vinn og ta pinnen før den du har avslørt, når fram og spenner han langt bort i haugane. Rekk du pinnen først, ritar du mellom steinane og forkynner at vedkomande er teken. Slik held me på til alle er fanga. Men så kan det hende at nokon greier å spenne pinnen. Og då er alle dei som til då er tekne, frie til å gøyme seg på nytt. Det må dei gjere før du rekk tilbake til steinane med pinnen og strekar mens du forkynner namna på dei som ikkje har kome seg i skjul. Greier du så å avsløre alle, kan me ta ei pause, eller den som først vart teken, lyt stå og vakte pinnen neste gong.
   Dette er definitivt ikkje nokon leik som passar innandørs, men det er råd å prøve. Då må iallfall krystallvasane berast ut på kjøkkenet.

GØYMESPEL

Dette var og er ein svært populær leik, og kan drivast både innandørs og ute i det fri. Det beste er vel å gå ut, iallfall viss deltakarane er over bleiestadiet. Dersom det er fleire hus, busker, kratt og store steinar i området, er det ein fordel.
   Først må me velje ein som skal stå og finne ein stad der vedkommande står og tel og der det skal bommast. (Dette kjem me tilbake til). Ein husvegg eller ei utedør passar godt. Den som då skal begynne å leite, står der med hendene for auga og tel til hundre, til dømes. Eller kanskje til femti, viss det er avtalt. I mellomtida skal alle dei andre springe og gøyme seg. Nå så teljinga er fullført, ropar den som står: "Hundre! No kjem eg!" Deretter må han eller ho prøve å finne dei andre, og for kvart funn springe tilbake til ståplassen, klaske neven i veggen og rope "Bom for (+ namnet til den som nett var avslørt)!" No kan den som vart funnen, òg springe og bomme seg sjølv først, noko som er særs ærefullt. Det same kan ein gjere viss ein ser at det er mogleg å springe og bomme seg før ein sjølv vert bomma. Når alle er funne, er det den første som vart bomma, som må stå neste gong.
   Det lèt seg gjere for to personar å leike gøymespel, men helst bør det vere fleire. Men då syster Liv, elleve år yngre enn eg, var lita jente og absolutt skulle leike med broren sin, og då leikte me gjerne gøymespel. Så hende det at den store broren vart lei og tydde til det usle knepet at han istadenfor å leite, gjekk til sitt når ho hadde gøymt seg. Så varte det og rakk det, og jentungen kom surmulande og spurde kvifor eg ikkje kom og fann henne. "Men du hadde jo gøymt deg så godt at eg ikkje fann deg," sa eg.

TIKKEN

No har eg tenkt å skrive om barneleikane eg hugsar frå eg var litt yngre. Nokre bloggar framover skal handle om det. Du vil nok sjå det som eit gammalmannsteikn at eg går i barndommen på denne måten. Sjølvsagt har du rett.
   Det er med desse leikane som med folkevisene, dei vandrar frå brukar til brukar, frå grend til grend, så dei finst i ymse avartar og variantar. Dessutan sviktar minnet mitt stundom, ja, det hender eg rotar vilt. Så det eg skriv, treng ikkje stå uimotsagt. Du har sikkert kommentarar, rettingar eller tilføyingar, men då finst her eit kommentarfelt under bloggsida.
   Eg begynner med tikken, eller tikkjinn, sa me, ein enkel, udødeleg leik som eg framleis leikar med dei minste barneborna. I bokmålslitteraturen er leiken helst omtalt som sisten. Hovudmønsteret er slik: Den som har tikken, skal vere borti ein av dei andre deltakarane og seie ”tikken!” Då er det vedkomande som har tikken og skal få fat i ein annan – eventuelt den som han eller ho fekk tikken hos. Slik held me på, me spring og hoppar til me vert leie. Leiken kan førast inne som ute. Viss de leikar han inne, bør knuselege koppar og vasar ryddast til sides før de set i gang.
   Det finst eit par variantar som bør nemnast. Nokre har den uvanen, vil eg seie, at det er lovleg å rope ”Fri!”, og då er vedkommande ute av leiken til ho eller han varslar ny deltaking. Dette er ein litt feig måte å sleppe unna tikken på.
   Heime brukte me stundom ein variant som kanskje var heimelaga: ”Tikkjiin dar du fekk ’an”. Då skulle den som fekk tikken, gå med eine handa og halde seg på den staden på kroppen der handslaget med tikken var avlevert. Då kan du tenkje deg at me prøvde å treffe kvarandre på hælen eller andre stader der det vart svært vanskeleg å halde hi handa på mens ein jaga etter eit nytt offer. Endå festlegare var det å treffe unemnelege kroppsdelar, slik at den uheldige laut springe rundt med neven planta nett der.
  Neste gong skriv eg om gøymespel.

KARTOFFELVEKA ER SLUTT

Om me ser vekk frå helga me er inne i, tok potetferien slutt i går. Og då åt me jamvel opp resten av potetene frå eigen åker. Gårsdagen var forresten ein orgie i kortreist mat. Eg drog garn om morgonen og fekk eit par lyrar, eit par torskar og fire krabbar. Så alle sjødyra var nok ikkje på haustferie. Då vart det middag med nytrekt og nykokt torsk med heimepoteter og kryddersmør med oregano, timian, grasløk, basilikum og dill, alt frå vår eigen krydderproduksjon. Og om kvelden var det først litt blåskjel som eg plukka med meg etter garndraginga, og kokt krabbe. Tore kom heim om kvelden og gjorde ære på kveldsmaten i lag med oss. Vinen var fransk.
   Poteta kom frå Amerika i lag med tobakken, og ho har kanskje redda like mange liv som tobakken har teke. Det vart slutt på hungersnaud i landet etter at poteta fekk skikkeleg plass i dei norske åkrane. Irane har eit litt anna syn på henne. Potetpesten for litt over hundre og seksti år sidan førte til naud og elende på øya, med sveltedaude og masseutvandring som følgje. Men då hadde dei vant seg til å livnære seg og i altfor høg grad stole på denne rotknollen.
   Ordet potet kjem av eit vestindisk ord for søtpotet, som ikkje er nett det same som vanlege poteter. Det er litt pussig at me ikkje har same ordet som danskane, endå me delte konge, skriftspråk og presteutdanning med dei på den tida potetprestane lokka bøndene til å prøve denne merkelege voksteren. Me har visstnok arva ordet frå engelskennene, som deler det med spanjolar og portugisarar. Danskane seier stundom potet på spøk, men et helst kartoflar. Ordet har ingen ting med mannfolktøflar å gjere. Dei har lånt ordet frå sine sørlege grannar. Kartoffel skal ha samanheng med eit italiensk ord som betyr trøflar. Skal tru om nokre fule italienarar har narra dumme tyskarar til å tru at dei fekk trøflar når dei fekk poteter? Nei, kanskje ikkje. Vokstrane har i alle fall det felles at dei er knollar som veks under jorda. Og italienarane held seg til patatas, som er nesten norsk, høyrer me.
   I somme norske bygder kallar dei denne nytteveksten for jordeple, og viss forveksling er utenkjeleg, seier dei berre eple. Det er eit godt ord, og franskmennene gjer det på same vis. Pomme de terre tyder rett omsett jordeple. Franske poteter vert til pommes frites, der endinga -es er stum i begge ledda. Ingen talefeil er verre å høyre enn når nordmenn trur dei apar etter franskmenn og like godt kuttar ut t-lyden i frites i lag med endinga. Det er nesten verre enn når dei uttalar entrecôte utan t eller seier Grenoble med endinga -el (vranglære frå Ellefsæter og Lillelien) i staden for å uttale namnet rett fram.
   Som sagt er potetferien over, og no trur du nok at læraren er lei av å ha fri og er i full gang med undervisninga si att. Men dette er berre folkeopplysning.

POTETFERIE

Me har hatt haustferie denne veka. Det som i gamle dagar vart kalla potetferie. I Danmark hadde dei kartoffelferie. Det rurale Danmark vart ille plaga av at landmandsbørnene rett og slett skulka skulen ei veke i oktober. Dei var nøydde til å vere med og ta opp kartoflane. Så innførte dei like greitt ein kartoffelferie utpå hausten.
   I vårt land var det og poteter å ta opp. Det var til dømes mange osloungar som drog på landet og tente seg nokre kroner på potetopptaking. Eg kan ikkje hugse at denne onna var grunn god nok til ekstra skulefri då eg var gutunge og me verkeleg laut leggje for dagen ein innsats for å få potetene or jorda. Men så gjekk me på skulen berre annankvar dag, så det var godt høve til å tyne litt arbeidsinnsats ut or oss likevel. Og ordet potetferie trur eg ikkje eg hadde høyrt før eg kom på gymnaset og me hadde månadslov i slutten av september. Kanskje me hadde to dagar fri, til og med?
   Ei heil veke skulefri om hausten er eit nokså ungt fenomen for min del. Eg torer ikkje tippe kva tid me innførte det på skulen vår, men eg hadde vore mange år i arbeid før ordninnga kom. Talet på arbeidsdagar har ikkje minka av den grunn; me har like mange undervisningsdagar no som for trettifem år sidan, til dømes.
   Me har ikkje teke poteter i haustferien. Dei tok me opp for nokre veker sidan. Då var me i Bekkjarvik i helga og henta årets grøde. Eit lite nybrot på tre-fire kvadratmeter gav oss eit par bytter gode poteter. I dag har me hatt nest siste resten til middag. Elles har det vore rolege dagar utan mykje å skrive om. Eg har sett og drege garn og teiner nokre gonger, men med magert resultat. Både fisken og skaldyra er tydelegvis bortreiste på haustferie.
  

KVIT SKJORTE OG SLIPS

Eg putla med nokre gamel bilete og møtte meg sjølv som skulemeister og nittenåring på Nordanger skule på Radøy. Eg legg merke til at eg faktisk har kvit skjorte og slips på meg under den fine jakka som mamma har spøta.
   Nei, kvit skjorte og slips har aldri vore arbeidshabitten min. Langt ut på syttitalet og sikkert endå lenger var det ein heil del lærarar på vidaregåande skular som dressa seg svært opp når dei gjekk på jobb. Iallfall på det som før i tida heitte gymnas. Dei var jo lektorar eller til nød (slik som eg) adjunktar. Dei var med i Embedsmennenes landsforbund. Dei var embetsmenn. På sett og vis er eg ein av dei siste embetsmennene, om vi set godviljen til. Etter tre år som lærar eitt år i slengen var det departementet som i 1976 tilsette meg som adjunkt på Kvinnherad gymnas. Men det trur eg var siste året at departementet hadde det endelege ordet. Sidan den tid har fylka fiksa denslags sjølve. Og no er det fleire år sidan me vart utelukka frå statleg tariffoppgjer og flytte over til KS.
   Men kvit skjorte og slips vart ikkje uniforma vår på Kvinnherad gymnas. Rektor Leiv Døssland gjekk støtt i blå busserull, og dei fleste av oss andre gjekk nokså halvkvardagsleg kledde. Slik har me halde fram. Skulen miste forresten den akademiske dominansen etter få år. Det vart ein kombinert vidaregåande skule med eit breitt spekter av både lærarar og elevar. Også i klesvegen. Dressar ser me lite til.
   Men kvifor går den unge jyplingelæraren på Nordanger med kvit skjorte og slips? Sanninga er at biletet er arrangert. Bror Steinar besøkte meg denne helga, og no er det sundag. Det er berre oss to i klasserommet. Det med kleskodane på femti- og tidleg sekstital fortener nokre ord. Me stasa oss opp med kvit skjorte og slips både laurdags kvelden viss me skulle på dans, og om sundagane. Det var helg. Helg var noko anna enn kvardag. Til og med me unggutane dressa oss litt opp då.
   Men eg gjekk trass i alt med strikkejakke denne sundagen.

DRISTIG I KLESVEGEN

Nei, det er eg ikkje kjend for. Ikkje dei siste førtifem åra. Ein fordel med å rykkje opp frå å vere elev til å vere lærar hausten 1964, var at eg fekk pengar om hendene. Eit stykke ut i september fekk eg tre månadsløner på ein gong. På den tida var lærarar tilsette frå og med juli månad. Så då eg drog heimom første helga i oktober, var eg ein rik mann, tykte eg.
   Sundags kvelden var det tid for å dra tilbake, sjølv om eg hadde fri måndagen òg. Sognebåten klappa til kaia i Bergen tidleg måndags morgon, og eg drog opp i Edvard Griegs vei til bror Steinar, som putla og studerte realfag i Bergen. Bror Arne hadde òg skulefri, han dreiv som lærar i Dale. Men han nytta helga til ein bytur i lag med Ola Espedal. Det store, store på turen deira var at Ola kjøpte seg bil.
   Men eg òg var og handla. Eg fornya den sparsame garderoben min, no då eg var vorten rik. Om det var same gongen eg kjøpte ny blådress og laminert frakk (à la Fleksnes), er eg ikkje sikker på. Dei innkjøpa tok eg meg iallfall råd til dette året. Sikkert er det at denne måndagen i oktober kjøpte eg meg bukse i svart-kvitt pepitamønster og ei svart fløyelsjakke. Før eg drog ut att til skulehuset på Radøy, var eg oppom Edvard Griegsvei og trefte begge brørne mine. Sjølvsagt tok eg på meg dei nyinnkjøpte kleda og synte meg fram. Habitten skilde seg nok ut frå det me var vane med å ta på oss. "Er det ikkje fint, då?" spurde eg, då eg sakna dei spontane reaksjonane. "Javisst er det fint," sa Arne. "Men torer du verkeleg å gå med det, då?"

STRÅLANDE HAUSTTUR

Eg hamna på Nordanger skule nordaust på Radøy hausten etter at eg var ferdig på Firda gymnas. Eg var erstatningslærar, som det heitte. Mange i min generasjon hadde ein liknande karriere. Slett ikkje alle hadde såpass som artium, så eg vart ikkje møtt med så stor skepsis som eg burde ha fortent.
   Første veka i oktober hadde me månadslov både laurdagen og måndagen, og eg hadde lyst heim til Sunnfjord ein tur. Det var ikkje så enkelt. Viss eg tok buss og båt til Bergen for å hive meg på sognebåten, måtte eg skofte mesteparten av dagen. Men det dukka opp ein ide, eg hugsar ikkje om det var min eigen. Eg kunne borde Sognefjord oppe i Nordhordland. Eg skreiv brev til selskapet, og jau! Eg kunne ta ein lokalbåt frå Radøy til Rongevær, og då hadde eg god tid til å borde. Eg måtte innfinne meg ute i leia på eit oppgjeve klokkeslett. For dei som ikkje har vore med på slikt og knapt har reist med ein fjordabåt: Når du bordar, går du om bord i ein båt frå ein annan i open sjø.
   Når eg sit og skriv om dette no, kjem det seg sikkert av at me har haustferie og eit strålande vêr, nett slik som for førtiseks år sidan då eg fekk gamlelæraren på Nordanger til å køyre meg bort i Valdersneset til nordgåande damp då skuledagen var slutt fredagen. Så tøffa me langs strendene, så tøffa me langs land og rakt til havs, der eit solbada og haustfarga Rongevær dukka opp i synsranda. Det er ei klyngje med små og større øyar nord i Austrheim. Der rutebåten la til, var det ein butikk og ein huskrull. Eg rusla inn på butikken og spurde om råd: Om dei visste om nokon som kunne skysse meg ut i leia når sognebåten var ventande? ”Du lyt spørja han der borte!” sa dei og peikte på ein eldre kar i ein liten motorbåt ved kaia. Eg så gjorde, og det var ikkje nei i hans munn. ”Men fyst so gar me heim te kåno å fær oss kaffi, Sognefjord e’kje ventandes på ei goe stond,” la han til. Så vart eg med han over til naboøya, der kona med undrande blikk såg at kallen hennar kom til tuns med ein framandkar. Kaffi og kaker fekk eg, hyggjeleg og venleg var drøsen, dei hadde vel ikkje framanfolk innom dørstokken kvar dag, vil eg tru.
   Og då tida og timen var der, reiste kallen seg, henta huva og tok meg med ned i støa. Me hadde god tid der me låg og venta på Sognefjord, og imens heiv gubben ut snøret og halte opp ein fisk eller to. Der kom Sognefjord majestetisk sigande i den glitrande kveldssola, sakka farten og fekk signal frå oss, og opp ein leider kleiv eg då eg hadde betalt for meg og sagt farvel til skysskaren. Fem kroner foreslo han, men eg gav han ti. Eg trefte kjentfolk om bord, og sjølvsagt undra dei seg over at eg kom stigande rett opp frå havet, så å seie.
   Av alle turar eg har hatt, er dette ein av dei mest eventyrlege. I alle fall blenkjer han i minnet.

LÆRARDAGEN

Dette visse eg ikkje då eg gjekk på arbeid i dag og skulle ha sju undervisningstimar; fem i mine eigne fag og to vikartimar for ein kollega. Men då eg var innom direktoratet no i kveld, fann eg dette:
  
   Gratulerer med dagen, lærere! 5. oktober er Verdens lærerdag, og vi feirer alle nåværende,     
   forhenværende og kommende lærere!
   Send et e-kort til læreren i ditt liv!
 
Men her sit eg og har ikkje fått eit einaste e-kort, kva no det er for slags kort. Eg får kanskje gå tilbake og trykkje på koplinga og sende eitt til meg sjølv, slik gubben Sindre Piltingsrud på gamleheimen i Aukrusts Flåklypa gjorde kvar jul. Nei, då var det ikkje e-kort, men julekort, sikkert med ein nisse, ein kjelke med juletre og full snøvinter. Eller englar og sauer. Ja, skal tru korleis desse e-korta ser ut? Vent litt ...
   Mens me ventar på at kortet skal kome fram til rette vedkomande, kan eg skrive litt til. Læraren i mitt liv?  Favorittlæraren min? Det var eit vanskeleg spørsmål. Grannekona Sigrunn i Flekke kunne gjerne nemnast. Ho tente som blottande ung frøken på Flekke skule eit år lenge før ho og Oddgeir'n flytte til Flekke og overtok nabobruket. Ho hadde ansvaret for småskulen då eg gjekk i tredje. Ho var kjekk og grei, ho, og me lærte det me skulle og vel så det. Men eg hugsar fint lite frå det året, kanskje fordi det var eit heilt greitt skuleår. Dei andre seks åra på Flekke skule hadde me sjølvsagt Sigurd Årøy. Me lærte mykje rekning og norsk rettskriving med han. Han skal ha ros for at han sleppte Peter Kåre og meg laus i ymse rekneverk på eiga hand når me kjeda oss i reknetimane. Realskulen? Gymnaset? Universitetet? Bevares, eg har hatt mange bra lærarar, og sjølv har eg nok lånt ein og annan idé frå mange av dei. Og lånt idear frå somme om kva eg ikkje skal gjere som lærar. I staden ar eg utvikla mine eigne uvanar, som eg ikkje kjenner eller forstår, men som elevane mine kan sladre om når eg ikkje er til stades. Kanskje. Men eg trur ikkje eg skal peike ut nokon som "læraren i mitt liv". Det måtte i så fall vere mamma og papen. Og Anne. Kanskje sønene mine. Storebrørne var gode lærarar. Likkjesysta òg.

   Og så dette kortet, då. Slik ser det ut, og i tillegg er det plass til påskrift.



Men det endelege kortet med helsing frå meg til meg er ikkje kome fram enno, to timar etter at eg prøvde å sende det. Fattar ikkje kva epostbodet tullar med. Då får eg nøye meg med å vise sjølve illustrasjonen og kanskje kome tilbake til saka ein annan dag.