Nei, det er eg ikkje kjend for. Ikkje dei siste førtifem åra. Ein fordel med å rykkje opp frå å vere elev til å vere lærar hausten 1964, var at eg fekk pengar om hendene. Eit stykke ut i september fekk eg tre månadsløner på ein gong. På den tida var lærarar tilsette frå og med juli månad. Så då eg drog heimom første helga i oktober, var eg ein rik mann, tykte eg.
Sundags kvelden var det tid for å dra tilbake, sjølv om eg hadde fri måndagen òg. Sognebåten klappa til kaia i Bergen tidleg måndags morgon, og eg drog opp i Edvard Griegs vei til bror Steinar, som putla og studerte realfag i Bergen. Bror Arne hadde òg skulefri, han dreiv som lærar i Dale. Men han nytta helga til ein bytur i lag med Ola Espedal. Det store, store på turen deira var at Ola kjøpte seg bil.
Men eg òg var og handla. Eg fornya den sparsame garderoben min, no då eg var vorten rik. Om det var same gongen eg kjøpte ny blådress og laminert frakk (à la Fleksnes), er eg ikkje sikker på. Dei innkjøpa tok eg meg iallfall råd til dette året. Sikkert er det at denne måndagen i oktober kjøpte eg meg bukse i svart-kvitt pepitamønster og ei svart fløyelsjakke. Før eg drog ut att til skulehuset på Radøy, var eg oppom Edvard Griegsvei og trefte begge brørne mine. Sjølvsagt tok eg på meg dei nyinnkjøpte kleda og synte meg fram. Habitten skilde seg nok ut frå det me var vane med å ta på oss. "Er det ikkje fint, då?" spurde eg, då eg sakna dei spontane reaksjonane. "Javisst er det fint," sa Arne. "Men torer du verkeleg å gå med det, då?"
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar