SNIGLEKRIGEN

Eg sveipte innom temaet for nokre veker sidan. Det same gjorde bloggkollega Gunnar, som har sin eigen metode i snigklekrigen.
   Då eg var gutunge og sprang i stuttbukse og leikte med båtar i kjelda borte i tunet, hugsar eg berre to snigleslag: Små gråsniglar og store svartesniglar. Mange år seinare såg mamma ein snigel av eeit nytt slag. Han var stor og nesten kvit, og ho var overtydd om at han måtte vere sjuk. Om ho dermed tykte så synd i han at ho let vere å avlive beistet, veit eg ikkje, men det dukka visst opp fleire slike. No dukkar dei opp i alle regnbogens fargar, så å seie. Og beista med den i og for seg vakre brunfargen skal visstnok vere dei verste.
   Somme betaler barneborn for å plukke sniglar. Andre kjøper i dyre dommar med sniglekverk, sniglefeller, elektrisk sniglegjerde og eg veit ikkje kva. Sjølv har eg ein grei og enkel metode. Eg fyller litt vatn opp i ei bøtte, tek på meg ein plasthanske, plukkar dei og hiv dei i bøtta, kluftar dei tjue-tretti meterane ned til sjøen og hiv bøtteinnhaldet utpå. Seinare fiskar eg lyren som har mykje større glede av utyska enn eg har.
   På turane våre til Frankrike ber me rett som det er om ein forrett med sniglar, seks stykke pent danderte i husa sine oppstilte på eit slags rundt fat utforma med passande søkk til sniglehusa. Innhaldet smakar varmt smør og kvitløk (to ingrediensar som det ikkje er spart på i denne retten), og så ein litt underleg bismak - rettare sagt: sniglesmak. Godt er det, iallfall når me kan skylle dei ned med ein slurk kvit vin.
   Eg las i ei avis for eit par år sidan om nokon som prøvde å stelle til og ete brunsniglar på same måten, utan at det gav meirsmak. Eg seier iallfall nei takk til den retten.