POLITISKE PARADOKS

Helle Thorning-Schmidt vert ny statsminister i Danmark. Partiet hennar gjekk tilbake ved folketingsvalet og gjorde det dårlegaste valet i manns minne. Regjeringsvennen Sf gjekk òg tilbake. Slike paradoks har me hatt fleire av kringom i den demokratiske verda.
   Eg hugsar godt kva som hende i september 1973. Den 11. september var det kupp i Chile, men det var ikkje det eg tenkte på. Ved stortingsvalet same veka gjorde Arbeidarpartiet det dårlegaste valet sitt sidan 1930 og miste nær fjerdeparten av veljarane frå 1969. Men då vart Bratteli statsminister for ei arbeidarpartiregjering etter at Korvalds sentrumsregjering trekte seg.
   Kva hende i 2005? SV gjorde eit elendig val samanlikna med valet fire år tidlegare. Og kom med i ei regjering for første gong.
   No kan me få høgreordførar i Kvinnherad. I allianse med Ap, som då skal få varaordføraren! Partia snakka ikkje så mykje pent om kvarandre før valet.  Den nye ordføraren kjem opphavleg frå Sp, så vegen mellom partia er ikkje frykteleg lang. Sp er forresten eit studium verdt. Somme spår at partiet får fleire ordførarar etter kommunevalet enn dei hadde i førre periode. jamvel om partiet fekk ein viss tilbakegang ved valet. Me får sjå.
   Politikkens vegar er uransakelege. Men så er det slik at eg meiner ikkje at slike fenomen er så forkastelege. Det finst statar kringom i verda der politiske kompromiss er utenkjelege. I staden kranglar dei og slåst, driv med fule knep og gløymer at kunnskap skal styre rike og land. Somme snakkar med forakt om politikarar fordi dei ikkje held vallovnadene sine. Det skulle no berre mangle, når sju-åtte parti lovar høgst ulike ting og ingen parti åleine er i fleirtal.
   Folk som ikkje har kjennskap til øykjer, snakkar med forakt om hestehandel i politikken. Men vent litt, det er betre med hestehandel enn inga handling i det heile.
   Papen kjøpte eit merraføl hos grannen. Garagutane fekk pengane dei skulle ha, og papen fekk ei framifrå merr.