Av og til må eg skjerpe meg. Meir enn to veker sidan sist eg var her og skreiv. I mellomtida har me altså vore i Barcelona og smakt på sommaren. Fire dagar med klår himmel og temperaturar godt oppe på tjuetalet. Islandsoska heldt seg såpass på avstand at me kom både til og frå utan problem. Det var sutalause dagar i ein vakker by.
Både før og etter spaniaturen var me nokre dagar i Bekkjarvik og gjorde våronn, braut ny potetåker, sette poteter og spadde ned georginerøter. Dette siste er mest til glede for vidlasmalen, som går fritt omkring i hagane der ute og beiter. Georginegras er ein av livrettene deira. Og no når det ikkje bur nokon fast i huset og hysjar dei vekk, er det lett for at det vert i minste laget med blomar. Men villsauene har fått status som eit verneverdig kulturminne, så kva gjer ein stakkars kultur- og blomeelskar då?
Hunden vår, Bobbi, daud for tretten år sidan, såg annleis på fenomenet. Me var og bada og sola oss nede i Leirvikjo bak kyrkja og ante fred og ingen fåre i sommarvarmen for om lag tjue år sidan. Bobba fekk gå fritt, for me såg verken folk eller fe, og ho låg no der og teva med tunga langt ute. Brått fauk ho i rakettfart mot eit kratt og gøydde vilt. Ut or krattet kom ein villsau, og sauen og Bobbi ilte nedover på berget. Hundefilla tok ikkje tukt i ei sådan stund, og sauen, som aldri før hadde opplevd noko så nifst, hoppa beint på sjøen og la på sum mot Tysneslandet. Me stod hjelpelause att, kjefta på hunden, som omsider hadde roa seg, men fatta ikkje korleis me skulle hjelpe sauen. Han seig lenger og lenger ut, endå eg vil tru det var den første symjeturen hans. Men heldigvis for både oss og smalebeistet kom det forbi ein kar i ein påhengs. Han lingsa sauen om bord i båten og fekk han på land. Me venta oss kva som helst om aktløyse og uvitug hundehald, men gubben valde heller å snakke nedlatande om sauen: "Dei har jo ikkje hjerne, desse beista!"
Dette hende sommaren 1984.
SvarSlettTore.