Me har ført ein heroisk kamp mot skvallerkål og løvetann her i hagen vår. Når det gjeld den sistnemnde, held me denne planta nokolunde i sjakk, men langt få heilt. Eg brukar å vippe opp med rota ein god del løvetenner om våren. Men dei er mange og spreidde, så det står alltid nokre att. Eg beundrar dei ikkje så lite. Inne i busker og kratt lagar dei seg til med høge, frodige blad og stilkar for å rage over dei andre plantane. På plenen derimot, lurer dei seg godt ned i graset og prøver å gøyme seg, heilt til det dukkar opp ein gul dott. Tidlegare tok me stundom ein haustingstur om våren og plukka unge lauv, skava av dei det grøne frå bladstilken og laga salat. Heilt greitt råstoff! Men i det siste har me ikkje kome oss til og nytta løvetannblada.
Skvallerkålen er flokkplante. Han står oppmarsjert på tomtegrensa, ein enorm hær rett nedanfor hagen vår og fleire bataljonar i nabohagane. Me har likevel til no greidd å stanse han ved grensa. Skvallerkålen - Anne kallar han for djevlaklo - har ord for seg å vere ein bra matplante, og det vert sagt at det var munkane som innførte han her i landet. Men munkane har fått skulda for så mangt.
Me har litt nesle og. Dessutan er det ein liten, fin neslelund nedanfor nabotomta. Og neslesuppe er godt; det har me kosa oss med mang ein gong heilt sidan me budde på Husnes og fann ein svær forekomst med brennenesle rett nedanfor ein bøgard.
Her på berget veks det oregano både her og der. Han er truleg forvilla frå hagane, men denne planten skal og vekse vilt her i landet og heiter då bergmynte eller kung. Iallfall dukkar han opp som ugras både her og der.
Vel, i går kveld plukka eg ein god slump friske, nye nesleskot, heiv oppi ein neve skvallerkål, ein dott oregano og nokre stilkar grasløk (grasløken er kultivert i krydderbedet vårt.) Råstoffet vart forvandla til ei herleg ugrassuppe. Synd du ikkje var her og fekk smake!
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar