Det med død og begravelse har kome over meg i vinter, samstundes som eg prøver å grave fram dei aller eldste minna eg måtte ha. I 1948 døydde Gjertrud Sølvberg, altfor ung, sjølvsagt: 37 år. Ho etterlét seg dei to gutane Per Atle og Erik. Sistnemnde var berre fem år. Eg var altså tre år den sommaren. Men eg meiner at eg hugsar at eg var i begravelsen. Det eg minnest, var at mamma var innom hos Laura Siglevik med meg. Eg var tyrst og fekk saft (eg trur det var ein varm sommmardag), og der var det ei lita skjelpadde som var svært spennande å sjå på. Sigleviken var sjømann, og kanskje han hadde henta ho heim frå fjerne stròk. Kva veit eg? Stort meir greier eg ikkje å grave fram or minnet. At det var ei ung mor som etterlet seg små gutar og stor sorg, har ikkje bite seg fast i minnet mitt.
Fullt så trist dødsfall var det nok ikkje då Sørnen i Gara døydde i 1950. Han vart 97 år. Eg hugsar så vidt at han gjekk og rusla nede i garatunet med det staselege lange kvite skjegget sitt. Den gravferda hugsar eg tydeleg. Tante Karen var heime og med oss i garastova og fekk middag. Det var stas å gå i gravferder, tykte eg, då fekk me tomatsuppe - noko av det beste eg visste - og sosekjøt. Om dei var begynt med såpass moderne mat som tomatsuppe i den gravferda, lurer eg på. Nett det hugsar eg ikkje.
Då Berent'n i Vellerein'ne (Bernt Flekke) døydde i 1952, 64 år gammal, hugsar eg godt at døtrene stod og gret sårt ved grava. Men gutane heldt seg: Borgfinn og Audun var alvorlege og tenksame, men tårene heldt dei att.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar