PÅ FORBRYTARJAKT

Eg var i gravferd i går. Ein gammal og god kamerat frå tida i Bondeungdomslaget i Bergen var gått bort. Magne Ro, yngst i ein syskenflokk på 12, vart 84 år.

Magne var ein ordens kar, og heldt greie på korleis ein burde føre seg og korleis ting og tang skulle ordnast og ha sin faste plass. Såleis sytte han for å måle ”jenterom” og ”guterom” på dørene til dei to store romma med seks dobbeltsenger på utferdsstaden Selsvik, han tykte lite om at sedløysa no var i ferd med å breie seg ved at ungdommen  fann på å blande seg nattestider på tvers av kjønn….

Magne, Kåre, Kirsten og Annbjørg på Kaffistova.

Ein måndag ettermiddag i februar 1970 hende det noko spanande: Eg hadde som vanleg ete middag på Kaffistova på Torget, og Magne Ro og eg gjekk derifrå i lag.Då me kom rett rundt hjørnet der kafe ”Dovre” var den gongen, kom ein gammal mann farande ut på fortauet og bad oss komme og hjelpe, det var to mann som bråka oppe på kafeen. Me følgde med han, og der kom to typar ut i gangen. Han gamle mannen sa at dei hadde tatt kassen, og at me måtte følgje etter dei.

Me så gjorde, og rundt hjørnet bad me ein drosjesjåfør som stod der om å varsle politiet. Då trudde eg at dei hadde foke på oss, men det gjorde dei no ikkje, og me følgde etter dei eit lite stykke bak. Den eine hadde ei Colaflaske som han truga oss med, ”dersom me ikkje kom oss vekk så….” Så skildest dei,  eg følgde etter den eine og Magne etter den andre, og bak oss eit par jenter i tenåra.

Etter ein samanstøyt i Kong Oscarsgate, heldt eg meg noko lenger bak, og miste han i eit smau noko seinare. Så ringde eg politiet frå isbaren ”Snorre” i Fensal, og måtte møte på stasjonen. Han karen Magne hadde halde auga med, hadde dei teke, men han sa berre at han ikkje kjende  han som han hadde vore saman med. Dei andre involverte – jentene og kafestyrarinna var og der, ranarane hadde truga henne med Colaflaska og teke 150 kroner or kassa.

Så var det gjennomgang i fotoregistret, og biltur med politiet kring i sentrum for å sjå etter karen som dei no hadde fått mistanke til, utan at me såg han. Men i avisa dagen etter var det nemnt at dei hadde funne han.

Ei spanande oppleving for den fredsæle Magne og for meg, og som rann meg i hug no etter gravferda.

Magne var glad i fjellet. Her i "Middagsholo", Voss - Påsken 1971.