Desse blogginnlegga mine har handla om likt og ulikt, men dei fleste innlegga har nok vore tilbakeskodande, må eg seie. Tankar om då. Og viss du har vore innom og lese i det siste, har du forstått at eg har hekta meg opp i leikane me praktiserte då eg var litt yngre. Som sagt er eg open for innvendingar, variantar, supplement og rettingar til det eg skriv. Eg kjem trass alt inn på leikar eg ikkje har praktisert på tett oppunder eit halvt hundreår. Det trur eg gjeld den eg skal skildre i dag: Byte namn.
Det er nokre forhold som bør liggje til rette viss leiken skal fungere optimalt. For det første er det ein stor fordel at talet på deltakarar er eit oddetal. Me skal nemleg sitje parvis, og så må det vere ein til overs. For det andre er det ein føremon at me ikkje sit så tett og oversiktleg at me har full kontroll over kvarandre. Elles mister me overraskingsmomentet, som kan setje farge på leiken. For det tredje passar leiken best når det er jamn blanding av gutar og jenter. For det fjerde er det greitt om ein er vorten såpass gammal at ein tykkjer det er kjekt å sitje med nokon av det andre kjønnet.
Til punkt to: Eit høystål i ei halvmørk løe er svært eigneleg. Då sit ein mjukt og godt, me slepp å fryse, me kan spreie oss bra, og me ser ikkje så tydeleg andre enn den eine som ein sit med. Eit alternativ er ein turr bakke med tuer og busker ein halvmørk, lunka seinsommarkveld.
Når alle har sett seg, byter kvart par namn seg imellom. Deretter ropar den som ikkje har partnar, eit namn. Den som no har fått det namnet, krabbar bort til den som ropte, og så byter dei namn. Slik held me på, og du skal vere klår i hauet viss du held styr på kven som er kven etter ei stund. Du ropar Knut, og der kjem ho Kari. Den neste ropar Solfrid, og der kjem han Peter.
Er du heldig, får du sitje ei stund med nett den du har mest lyst å sitje med, heilt til ein av dykk vert oppropt. Men eg hugsar ein gong i Hustveit-løa at ein deltakar omsider fekk sitje med nett ho som han gjerne ville sitje med. Brått vart han oppropt med det namnet han nett hadde bytt til seg. Det vart stille i løa. Den som ropte, gjentok namnet. Då kom det borte i ein krok: ”Hald kjeft!”
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar