Det har vorte mest tankar om
då, lite om
no i det siste. Får så vere. På skulen driv me og førebur elevane på munnleg eksamen og siste innspurt før dei får karakterane sine. Klart dei er skuletrøtte. Det er me og. Iallfall eg. Men snart slepp dei ut i sommaren og treng ikkje tenkje skule på veke- og måndadsvis. Ein del av dei forlèt oss for godt, og slik må det vere. Og før dei fer, merkjer me dei med karakterar, ikkje med knivstikk i øyra, slik me gjorde med vår barndoms smålam før me sleppte dei til fjells på denne tida av året.
Lamma våre heime på bruk 5 i Flekke skulle ha avskore ytste flippen av høgre øyret og to små hakk inn frå skurden. Då var dei merkte for livet, og merket kunne kjennast att på gamle, røynde sauer. Kom dei på videvanke i sankingstida og hamna i feil flokk, kunne dei lett identifiserast. Etter kvart kom det namnemerke av metall i bruk, som og hamna i øyra.
Men det skal verte vanskeleg å kjenne att elevane på historiekarakteren eg gjev dei. Svært vanskeleg.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar