VINTER OG SNØ

Eg såg på NM på ski i dag. Det var kvite vidder og flott føre. Heime i Flekke hadde me både vinter og alle tiders skiterreng rett utanfor stovedøra. Me kunne gå på flat mark eller renne i bakkar av hjartans lyst. Og snø var det, vintrar med rikeleg med snø. Men ski? Det tok si tid før eg fekk skikkelege ski. Eg hugsar eg gjekk på tønnestavar, eller på nokre gamle, lange og tunge ski frå tidlegare generasjonars unggutar, og på arvegods etter eldre brør som heller ikkje hadde utstyr i orden heile tida. Men så ein dag eg kom heim, stod der tre par flunkande nye Åsnes-ski i gangen heime. Skinande brunblanke med glinsande bindingar. Drøymde eg? Broder Steinar, som stundom underheldt seg med å terge småbroren sin, kunne opplyse at det eine paret var til storebror Arne, det andre skulle han sjølv ha, mens det minste var til syskenbarnet vårt, Peter Kåre. Eg torde ikkje tru at han skrønte. Ikkje før mamma og papen kunne stadfeste eigarskapen. For ei lukke! Eigne Åsnes-ski! Men dei kravde sin mann. No måtte ein lære å ta seg fram på herlegheita. Det gjekk vel bra etter kvart, og me ungane i Flekke - gutar og jenter - gjekk i kveldsstunder i måneskin i lang lang rekkje bakkar opp, bakkar ned og bortetter flatene. Den som gjekk først, valde leia, og den som datt, måtte gå bakarst. Det var ikkje mykje til utfordring for meg å gå på ski til skulen. I friminuttet: Full fart opp i garabakkane og renne. Og i matpausen og kanskje i ein heil time viss Årøyen var nådig: Opp i Ovahogsbakkane, der eg sjølvsagt var lokalkjend. Eg har framleis eit par brune Åsnes treski liggjande i garasjen. Men me har ikkje snø. Ingen ting er som før, og det har det vel aldri vore heller.