JULEHEFTA

Kvar i all verda er julehefteseljarane?  Me har ikkje hatt nokon slike handelsfolk på døra i år. Rett nok hadde dei nok kome til fånyttes, for me har kjøpt inn dei hefta me treng. Smørbukk, Tuss og Troll, Vangsgutane,  Stomperud, Blondie og Nemi. I år som i fjor. Og året før. I mange år. Dei kjem på bordet julafta og hamnar i  ein boks oppe på hemsen om lag samtidig med at juletreet vert kasta ut. Nemi har me ikkje mange årgangar av, men samlinga av dei andre tek etter kvart imponerande dimensjonar. Me har ein del av dei som eg gøymde og hegna om i min barndom og. Ja, ein gong eg hadde pengar til overs, kjøpte eg ein bunke gamle smørbukkar frå førtiåra.  Nokre av dei eksisterer framleis.
   Eg dreiv nokre år og gjekk på dørene med hefte, eg og. Det var vel rundt komfirmasjonsalderen, plluss/minus. Hugs på at me vart tidleg vaksne på den tida og konfirmerte som fjortenåringar. Takka vere heftesalet sopte eg inn litt kapital som kom vel med i julestria. Eit par år gjorde eldste son min det same. Me budde på Husnes, han var vel åtte-ni år, og han rusla rundt med ein bunke Smørbukk, Tuss og troll og Juletre. I dei dagar skreiv eg noko som kan kallast forteljingar og fekk på trykk i Norsk Barneblad og jamvel i Juletre. Gutlarven brukte meg som argument for å få selt bladet: »Pappa har skrive i det.» Eg veit ikkje om det hjelpte det grann. Dei kjøpte iallfall Smørbukk, men der hadde ikkje eg noko ansvar for  verken tekstar eller teikningar, heldigvis for bladet.
   I min barndom, og  før eg begynte som agent for julehefte, var det ein godt vaksen kar frå ei nabobygd som la ut på handlarferd med julehefte i veska. Jul etter jul. Nokre kroner vart det. Men vel så god butikk gjorde han på at han fekk både middag og nonsmat hos dei potensielle kundane sine dei dagane.
   Så lur var ikkje eg.