BRANNØVING

Endå ein episode frå den militære karrieren min. Eg hamna i Bodø, sat på Obsen, eit kontor like ved flystripa, snakka i telefonar og formidla kontakt mellom ulike instansar som hadde med militærflyginga å gjere. Såleis var det ikkje så farleg om eg var begynt å verte nærsynt. Eg slapp å skyte, såg det eg skulle, og å høyre fly som tok av frå stripa eit steinkast frå husveggen, var iallfall ikkje vanskeleg.
   Dette var midt under den kalde krigen, og mykje av dei papira me hadde oppe i nevane, var meir eller mindre hemmelege. Men alt skulle ikkje arkiverast, og utanfor obsbygget, rett ved den smale grasstripa som kanta flystripa, stod der ein omn. Ein nokså vanleg omn, i og for seg, ikkje heilt ulik dei som finst i vanlege møblerte heimar. Der kunne me brenne papir som ikkje skulle gøymast.
   Ein vindfull dag tidleg på våren (alle dagane i Bodø var vindfulle) skulle eg brenne ein haug med papir. Eg stappa i, og fekk knapt plass til alt i omnen, så eg stod der og mata i fleire omgangar . Dermed fauk det då ut ein logande papirbit som låg i graset og slong eit par sekund, og før fanden hadde fått på seg broka, tok det fyr i det visna fjorgamle graset. Eg sprang og trakka, trakka og trippa, men når det slokna ein stad, tok det fyr ein annan stad.
   Den gode sersjanten som var på vakt med meg denne vindfulle vårdagen, hadde sett det heile og ringde til brannkorpset på Bodø flystasjon, endå han heldt på å le seg forderva då han såg kva eg dreiv med. Brannkorpset kom i ein fart og fekk avliva grasbrannen min. Kva meinte dei om dette? Jau, dei sat no som regel på ræva og var glade for at dei fekk rykkje ut og gjere nytte for seg for ein gongs skuld.
   Om det utpå våren vart grønt og frodig på den avsvidde bota, fekk eg ikkje oppleve, for eg dimma til påske.