Han med fekk hug å prøva
desse nye styltrone.
Han har kome seg upp,
og stig varsamt som ein stork.
Underleg, so vidsynt han vart.
Han kan endåtil telja sauene til grannen.
(Olav H. Hauge, Dropar i austavind 1966)
I familien min har kunsten å gå på styltrer gått i arv. For meir enn femti år sidan laga bror Steinar eit par drustelege styltrer av kornstaurar. Det var om lag ein og ein halv meter opp til fotklossane. Eg brukte styltrene meir enn han, vil eg tru. Underleg nok var dei gode og stødige å gå på, berre ein kom seg oppå og av garde. Men å stige på dei kunne ein ikkje gjere kvar som helst. Eg brukte å bruke kjellarhalsen ved gamlestaua som påstigingsplass. Ein gong gjekk eg ned i grannetunet der Finn-folket framleis budde i gamlehuset sitt. Stova og stoveglaset låg høgt over bakkenivå over kjellarinngangen. Men eg rakk fint opp, banka på ruta og spurde om ho Hildur var heime. Det var eit stunt som det gjekk gjetord om lenge.
Seinare har sønene mine pent måtta lære seg styltekunsten. Og i neste omgang laut Hannah til. Snart er det Frida og Sigurd sin tur.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar