MEIR ELEKTRISK

Det elektriske gjerdet vårt vart ein suksess. Me strekte hesjestreng frå staur til staur, og vips var ein stor teig inngjerda så kyrne eller merra kunne gå der og beite utan å kome på videvanke. Første gongen var nok kyrne lite imponerte og trudde at dette skulle dei lett forsere. Men dei kom fort på andre tankar når dei fekk seg ein støyt. Jamvel merra, som kunne vere arrogant og sjølvsikker, utvikla ein djup respekt for denne tynne strengen og andre strenger ho såg. Dyra vart flinke til å tøye dei lange halsane sine under gjerdet og beite så langt dei rakk utanfor strengen utan å kome borti.

Me gutane narra andre ungar til å ta i strengen, og hadde det minst like festleg som elektrikarane då me testa gjerdet første gongen. Tremenningen vår, Jan Harald, såg fornærma på oss og spurde: "Hvem var det som spente meg?" Jan Hovlandsdal pissa på strengen og fekk røyne ein målbar effekt.

I haust var eg på Stord sjukehus og fekk elektrobehandling mot hjarteflimmer. Dei la to elektrodar nesten så store som skulesvampar mot brystkassa og sende inn 100 til 150 joule. "Då grylte du vel nett som grisen når me var borti han med det elektriske gjerdet," spurde bror Arne i ei tekstmelding. Men nei, eg hadde totalbedøving dei minutta det stod på. Det fekk ikkje grisen.