BROR MIN SAT FAST

Då me voks opp, var det ikkje port inn til ungdomshuset. Men dei hadde nok planlagt ein port, for i opningen inn til ungdomshusplassen hadde dei støypt to drustelege portstolpar, og i kvar stolpe stod det to jernstubbar med hol i til porthengsler.

   Bror Steinar - han burde sjølv ha fortalt soga, men han kan supplere med ein kommentar om han vil - fann ut at desse hola passa akkurat til ein gutefinger. Han prøvde med peikefingeren, og han gjekk ned i, men ikkje opp att utan litt strev. Folk kom og såg, og Steinar fortalde at han sat nesten fast med fingeren. For å gjere soga truverdig demonstrerte han med fingeren ein gong til. Og no sat han skikkeleg fast. Meir folk strøymde til, men fingeren ville ikkje opp. Slik eg hugsar det, var dei vaksne meir urolege enn gutlarven. "Han kan få koldbrann i finjin sin," var det ein som sa. "Ka, får eg Kolbjørn i finjin?" flirte Steinar og tok det med humør. Det var to mann som heitte Kolbjørn i Flekkebygda den gongen, som no.

   Til slutt kom papen og olboga seg fram til åstaden. Han hadde med seg ei lita flaske med olje. Straks etter var fingeren oppe og Steinarbror fri til å gjere nye spikk.