Då krigar vart førte i eldre tid her i Europa, kunne soldatane kome kvar som helst ifrå. Dei forsvarte ikkje landet sitt, dei slost for pengar eller det pure livsopphald. Dei kunne gjerne skifte krigsherre dersom dei fekk betre vilkår hos fienden. Her til lands var det ikkje vanleg, her var det tvangsutskriving av soldatar frå eigne rekkjer. Også i våre dagar finst det flust opp av leigesoldatar i til dømes borgarkrigar i Afrika. Enkelte nordmenn har vore med på leiken.
Nei forresten, på eitt område er bruk av leigesoldatar det vanlege også i Noreg. Elitefotball. På laget til Brann sende dei ut i striden åtte utlendingar og tre bergensarar ved kampstart no i helga. Med andre ord eit høgt tal lokale stjerner; det hender ofte at det er ein eller null. Brann er ikkje noko særsyn. Fotballspelarar vert kjøpte og selde, dei spelar stolleiken frå eitt lag til hitt. Det same gjer trenarane. Dei er sikkert lojale mot arbeidskontrakten, men der stansar lojaliteten. Ikkje alle publikumarar skjønar dette, så stakkars Jan Gunnar Solli vart råka av dei eklaste injuriar då han møtte sin barndoms klubb som spelar på eit heilt anna lag. Me kan nok skjøne at tilhengjarane heiar på "vårt" lag, den lokale klubben. Men det er altså drakta, ikkje personen innanfor drakta, dei heiar på.
I gamle dagar var det gjerne slik at ein av fordelane leigesoldatane fekk, var å "skattleggje", det vil seie plyndre dei områda der dei opererte. Det gjorde dei ofte til gagns. I trettiårskrigens Tyskland vart enkelte byar plyndra både fem og ti gonger. Landområde vart så å seie folketomme i lange tider.
Nei, så gale er det ikkje med fotballen.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar