EIT DRUSTELEG BANKINNSKOT

Eg er komen til kapittel tre i den bakvende framhaldsforteljinga om den 4. juli 1995, den som vart utløyst av hysteriet omkring hestekjøt. Så no skal det handle om føremiddagen denne tysdagen.
   Me trilla inn i byen Luxembourg i landet Luxembourg, eit land som i utstrekning er jamstort med Kvinnherad pluss Ullensvang, og som har eit folketal i overkant av det me har i Hordaland. Kvelden før hadde resepsjonisten på eit ungdomsherberge litt nord i landet bedt om å få sjå passa våre, og han kommenterte at dei var så store. (Du hugsar sikkert dei gamle passa våre viss du er ein godt vaksen lesar.) "Me kjem frå eit mykje større land," sa eg, ein kommentar som han svarte på med eit lite begeistra "Hø hø!"
   Det me var mest opptekne av på vegen inn mot bysenteret i hovudstaden, var å finne ein parkeringsplass der me kunne gå frå Subaru'en og kikke på byen. Der såg me eit skilt og ei pil, og me hamna nede i ein stor kjellar med god plass. Me tasla ut og uroa oss lite over at me ikkje sjekka korleis me skulle få bilen med oss når me kom tilbake.
   Etter eit par timar var me ferdige med byen og ville gjerne kome oss vidare og inn i  Frankrike. Me fann tilbake til huset der bilen stod i kjellaren. Men me fann ikkje ut kvar fotgjengarar skulle gå inn for å hente bilane sine. Så spurde eg eit par karar som hang der og slang. "Har du parkert her? Då trur eg du har gjort ein tabbe!" Det gjekk kaldt nedetter ryggen, endå julidagen var meir enn varm nok. Så fortalde dei at me stod utanfor ein diger bank, og parkeringa i kjellaren var berre til bruk for bankfolk og kundar. Inngangen var frå banklokalet. "Men gå inn og snakk med dei, du!"
   Eg gjekk inn, kom meg fram til ei luke og med syndefull anger bar eg fram mitt ærend og ei rekkje orsakingar.  Dama i skranken sa ikkje eit ord, såg mulkent på meg, gav meg ei lita brikke og peikte på ei dør.
   Om litt stod me ved bilen vår, fann porten og bommen, heiv på brikka og kom oss ut derifrå. Snart var me på veg inn i Frankrike med kurs for Alsace.
   Banken i Luxembourg ville ikkje eingong ut med litt rente for det drustelege innskotet vårt.