GRUNNLOVSDAGEN

Dagen har tjue minutt att før han tek slutt. Me har hatt ein svært fredeleg dag og vore for det meste inne i våre eigne varme stover mens det har vore om lag ti grader ute og skifte mellom regn og små solglytt.
   Dei siste trettiseks åra har me nesten årvisst vorte vekte natta til den 17. Stundom kjem dei i sjutida, men dei siste åra i tre-firetida om natta. I natt kom dei halv fire. Småvåte, men med raude huver optimistisk på snei stod dei og gaula ute på trappa. Me gjorde det same på Sandane for førtisju år sidan og tykte det var stas. Lærarane såg rimeleg blide ut då me vekte dei, men ingen veit korleis dei såg ut på innsida. Leiv Døssland kom ut med ei julenissemaske då han skulle vekkjast. Så kreativ har ikkje eg vore, jamvel om han seinare vart min sjef og rektor dei første åra på Kvinnherad gymnas, seinare Kvinnherad vidaregåande skule.
   Då gutane våre var små, var det så som så med denne vekkinga. Ikkje berre Anne og eg (pluss alle grannane som forbanna naboskapet vårt den dagen) vart vekte, men dei tre ungane våre òg, som kom i himmelhøg stemning og der og då avslutta nattesøvnen framfor ein strevsam dag med allslags aktivitetar for store og små. Tøffaste dagen i året? Spesielt når me i tillegg til alt det andre stod og selde is og pølser for skulemusikken.
   Vel, eg vart observert i syttandemaitoget gjennom Valebygda i år òg. Ei sytten år gammal jente heldt tale for dagen, og ho kom frå det med ære. For om lag tjuefem år sidan heldt eg talen. Eg snakka om poteta. Sidan har dei ikkje spurt meg om å tale her i Valo. Men det hender faktisk enno at folk nemner for meg at eg snakka om poteta den gongen.
   Det beste med syttandemaien i år var rømmegrauten og spekekjøtet som Anne og eg sette til livs heime hos oss sjølve. Og rabarbrapaien ho hadde komponert til kaffimat. Med piska krem!
    Lat meg leggje til at eg har gått med slips, kvit skjorte og dress i  heile dag. Kom ikkje der og sei at eg ikkje gjer stas på grunnlovsdagen!