Eg hadde tenkt å skrive eit etterord til den langtekkelege
framhaldssoga mi om amerikaturen for femti år sidan. Skal eg greie å gjere det
i jubileumsåret, må det gjerast i dag.
Dette etterordet
skal handle om eitt av emna som bror Steinar tok opp til drøfting i eit innlegg
i haust. Eg kom altså heim med ein platespelar som var tilrigga for amerikansk
straumnett, altså 110 volt og 60 vekselstraumvekslingar i sekundet. Og her til
lands har me dobbelt så mange volt på nettet til vanleg, men berre femti vekslingar.
Altså eit problem, men ikkje heilt uløyseleg. Då må eg be deg gå på nettet:
Amerikaspelaren
Amerikaspelaren
Min kjære bror dreg i tvil om ein fyr med berre engelsklinja
kunne finne ut slikt på eiga hand. Men då gløymer han at denne broren her har
ord på seg for å vere klåfingra, og dessutan hadde han fysikk på realskulen og
hadde vore borti juletrelys.
Sogeskrivinga frå
1964 er for det meste teke ut frå minnet, med litt hjelp av det gamle albumet
mitt. Difor er du nøydd til å lese tekstane med tvil og kritikk. Men fotoa lyg ikkje.
Biletfiksing var ikkje så avansert den gongen. Det var dyrt å fotografere med
det nyinnkjøpte kameraet eg handla til meg i River Falls, men eg lét det stå
til, heldigvis. Kan eg hugse feil når eg minnest at det kosta meg om lag fem
kroner for kvart fargebilete eg tok innomhus? Først skulle filmen kjøpast, så
kosta blitzpærene om lag ei krone stykket, så skulle filmen framkallast og
kopierast. Og fem kroner var nesten ei timeløn i 1964 for oss fattigfolk. Som
før fortalt, fekk eg ein dollar i timen då eg jobba i vaskeriet i River Falls.
På den tida var nok lønsnivået høgare der borte enn her i gamlelandet. Ikkje
rart at eg gjekk over til lysbilete etter kvart.
Amerika er framleis
langt borte, og sidan eg ikkje har vore tilbake etter 1964, kan eg ikkje påstå
at eg kjenner landet. Då er bror Steinar og syster Liv i særklasse og langt
føre meg i erfaringsmengd, dei som fartar dit både tidt og ofte.
No er året 2014 nesten omme. Men det store året 1964 har nok vore mat for mykje meir blogging og artige minne enn dette året. Det var eit merkeår i livet, og ikkje berre på grunn av amerikaturen. Det var året då eg tok eksamen artium, var russ og sa farvel til Firda Gymnas og Sandane. Det var året då eg prøvde meg som lærar på Radøy og tente store pengar etter eigen målestokk. Og det var året som slutta med ei julebukkvitjing som eg har skrive om før (berre sjå!)
Godt nytt år!
