GOLF OG BADING

Medan bror Reidar samlar tankane til nye bloggar, vågar eg meg til på nytt.

Golfsporten var vel tidlegare halden for å vere ein ”Sossesport”, vanlege folk hadde korkje råd eller tid til å drive med slikt. No er det helst vorte ein folkesport - sameleis som sydenturar for å få seg eit bad....

Golfballar og skuter

I min barndom hadde Bakarfolket søppeldynga si om lag tvert over vegen frå huset BakarLarsen seinare bygde. Slike søppeldyngar og ”rennesteinar” var vanlege før i tida då ein gjerne ikkje hadde korkje innlagt vatn eller kloakkanlegg, og lenge før renovasjon og kjeldesortering var kjende omgrep.

Her kunne me finne hermetikkboksar som var brukande til mangslags leikety for den tids gutelarvar som berre kjende ord som ”seilaks”, ”gaffelbitar”, ”ansjos” og   ”brisling” frå juletrefestane med påsmurde snittar med egg og sild som dei vaksne åt, medan me ungane meska oss med bollar – men kvifor skulle det no alltid vere sukat og rosiner i bollane?

Ein leik me fann opp var eit liknament til golf, noko me ikkje visste den gongen. I den store urda under Hellaren ovafor bøgarden heime definerte me ei ”kasterute”, venteleg liknande ei 9 hols golfbane. Så galdt det med færrast mogeleg kast å få hermetikkboksane til å lande på dei fastlagde steinane, utan at me kjende til omgrep som ”birdie”, ”par” eller ”hole in one”.

Ein annan leik me fann opp ved bruk av dei same hermetikkboksane, dersom dei då ikkje var gått tapt i utilgjengelege hol i Hellarsurda, måtte me inn i Stavsdalen til ein høl i elva ved ”Vokneskardva’, om lag der skytebana no ligg. Der sjøsette me dei stolte skutene, så galdt det kven som greidde å flyte lengst nedetter elva….. Den tids rafting..?

Bada gjorde me til vanleg i sjøen medan mamma og papen sov middag, og elles om kvelden når me var ferdige med turrhøytaking eller hesjing. Men stundom lauga me oss i elva som før er nemnd. Ein god badeplass var, som namnet og fortel, ”Lau’vasshølen” - i ”Storehølen” var det noko meir skuggelendt, og gjerne noko kaldare i vatnet.

I elva var der småkjø, som venteleg trong mat. Det hjelpte me dei med: Me skeit på bakken (om me fekk det til), og straks samla det seg fluger kring ruvene, og me kunne slå dei med høvelege bjørkeris. Og kjøene slukte dei med god appetitt, kanskje vaks dei ørlite til me ein annan gong freista lure dei med anglar og meitemakk?

GODT HUGS - GODT MINNE

Eikeviken, eller "BakarLarsen" som han vart kalla  i dalegtale heime, var mellom anna norsklærar. Eg fekk ikkje oppleve han bak kateteret, på realskulen hadde me derimot i mi tid ein annan dugande norsklærar, Oddleif Fagerheim.
Bror Reidar, derimot, som tok sine første steg fram mot eiga lærargjerning i krysningstida mellom den gamle realskulen og den nye ungdomsskulen i Dale, hadde kanskje den gleda å verte inspirert av BakarLarsen til å bli bloggar?
Eg hugsar Eikeviken i eit anna høve leggje ut om skilnaden på "minnest" og "hugsar" - han meinte at mange brukte desse orda feil. Såleis skulle det heite: "Eg minnest konfirmasjonsdagen min, og hugsar enno det presten sa...". Eller var det omvendt? "Eg hugsar konfirmasjonsdagen min, og minnest det presten sa..."
- Nei, det hugsar eg ikkje....eller bør eg heller seie at det kan eg ikkje minnest?
No er det ikkje tvil om at bror Reidar har eit langt betre langtidsminne enn eg har, noko som er naudsynt for å halde liv i bloggen "Tankar om no og då". Men eg trøystar meg med at langtidsminnet gjerne plar utvikle seg med åra, omvendt proporsjonalt med korttidsminnet. No skal eg vare meg vel for å insinuere at det byrjar å skorte på langtidsminnet til bror Reidar etter at han vart pensjonist på heiltid, men det synest å verte lenger mellom blogginnlegga....

Kanskje Reidar protesterer?

Bror Reidar hadde forresten alt tidleg eit velutvikla minne. Såleis har eg ofte  fått høyre om då mamma og papen skulle fortelje at han var ventandes til verda. Eg hadde gjerne som 2-åring plass "i myljo" i dobbeltsenga, og vart fortald at eg kanskje skulle få ei syster. Då reiste eg meg i senga og utbasunerte: "D'æ'kje plass te noka syste i dinje sengjinne". Ja, ja - så laut det vel verte ein bror, då, og systa laut vente i 11 år til - då var venteleg plassen "i myljo" ledig....
Men eg minnest at då Reidar som liten fekk fortalt denne same episoden, visseleg ikkje for første gong, påstod at det hugsa han godt.....
Ein annan kar som det går mange strofer etter hadde eit liknande godt hugs, han kunne td seie som så: "Eg minnest det som det var i går! Det var endåtil den våren ho mor gjekk med meg.....". Desse strofene skulle utvilsamt vore nedskrivne, sjølv om dei nok gjer seg best i munnleg framføring. Som til dømes: "Det var god termos, det! Eg miste han i snøen ein vinter eg var i skogen og hogg ved. Då våren kom og snøen var vekke, fann eg han att og tok ein slurk av kaffien - men fy ..... som eg brende meg!".
Eller "Det var god klokke, det! Eg kom til å knuse glaset på klokka som eg hadde i vestlomma, og sekundvisaren tok til å veiva seg inn i vestforet. Og hadde eg ikkje vore så eldande snar å få av meg vesten, så hadde ho knipe meg i hel!".
Kanskje det kunne vere ei oppgåve for Sogelaget om å samle desse sogene i skriftleg form før forteljarane som hugsar dei alle døyr ut? Å spørje Arne som var aktiv i Sogelaget er i alle høve for seint, men kanskje bror Reidar?
Eg berre spør!