AMERIKATUREN 4: FØREBUINGAR TIL FERDA

Å reise til USA var ingen spøk. Ein kunne ikkje berre gå ned i vegeskiftet i Flekke og vente på bussen den dagen ein fekk lyst å dra. Eller gå ut på bryggja og hoppe på den første  og beste dalsfjordbåten som la til kai. Først måte eg ha pass. Då måtte eg leggje fram dåpsattest, og det viste seg å by på problem. Dåpsattest hadde eg hatt ein gong. Men kvar var han no? Eg var gymnasiast på Sandane og var avskoren frå å leite. Dei heime endevende hus og heim, men fann han ikkje. Til slutt tok dei  kontakt med presten og bad han pent om å skrive ut ny. No var ikkje denne karen av dei raskaste til å hente fram kyrkjeboka og fylle ut ein ny attest. Det varte og rakk, og i mellomtida fann mamma den gamle dåpsattesten min. Utpå sommaren kom ein gammal, pensjonert prest inn som vikar mens vår eigen prelat hadde sommarferie. Den aldrande gubben treiv tak i ein del forefallande saker og sende meg ein ny dåpsattest, utfylt med skjelvande gammalmannsskrift.

   Så laut eg ha visum. Å kome inn i det forjetta land var ikkje så enkelt då heller. Eg måtte svare på ei rekkje rare spørsmål og mellom anna gå god for at verken eg eller andre i familien var kommunistar. ”Der ryk turen din,” meinte nokre av venene mine som sokna til den ytre høgresida og  hadde vondt for å sjå skilnaden mellom ein AUF-medlem og ein reinhekla kommunist.

   Då visumet var på plass, dukka det opp eit  nytt problem. Eg vart innkalla til sesjon. Og sidan eg truleg den dagen var på hi sida av NATO-området, laut eg heilt til Bergen by og ordne dette.

   Ei anna sak var å korrespondere med David i Wisconsin om korleis det stod til med reiseførebuingane mine, og om alt var klart. Epost og sms var lite utbreidd, og eit flybrev tok ei lita veke. Å ringje var spinndyrt, trur eg. Skulle eg sende eit tradisjonelt brev, gjekk det sikkert minst tre veker.

   Flybillettane kom, men så  laut eg vente på klarsignal frå Icelandair om ledig plass i flyet frå Oslo til New York. Slikt tok òg si tid no om sommaren.

   Men endeleg, endeleg, ein dag i førstninga av juli 1964, kunne eg pakke og dra!