Det med vegbygging har ikkje engasjert meg så svært. Men eg er ikkje stort annleis enn folk flest som held i eit ratt: Eg likar at vegen er god og passeleg bein og brei, og at eg kjem fram etter planen. Elles er eg ikkje av dei som mislikar å ta ei ferje i ny og ne. No er det heldigvis slik at dei ferjene me tek, går såpass ofte at det ikkje er noka katastrofe om me svingar ned til ferjeleiet og ser at ferja legg frå land.
Dette lange, ulenkjelege landet vårt, Furet værbidt over Vandet, kostar vegbyggjarane ein del hovudbry. Me som bur eit stykke frå storbyane, vil òg ha vegar å køyre på. Difor har folk trumfa gjennom nokre prosjekt som kostar pengar, men som ikkje nett ligg i bein linje mellom dei største byane i landet. Ikkje alle likar det. I går slo dei stort opp at ein forståsegpåar frå USA kritiserte norsk vegbygging fordi styresmaktene her i landet mellom anna tek distriktsomsyn og opnar for Jondalstunnell, Hardangerbru og Dalsfjordbru. Det ville ha vore meir lønsamt å byggje ut vegane mellom storbyane, slo han fast. Det kan godt hende, det. Mest lønsamt hadde det vel vore å flytte alle nordmenn til Massachusetts, for der er det allereie bra med vegar, og me hadde spart oss for bru- og tunnelbygging her til lands.
Vestlandsrevyen gav ei rimeleg balansert framstilling og sleppte til ordføraren i Fjaler med eit velformulert forsvar for brua over Dalsfjorden. Dagsrevyen nøgde seg med å gjere narr av dette og andre distriktsprosjekt og kutta ut innlegg som viste andre nyansar enn den reine nytteverdien for dei som ferdast mellom dei større byane.
No er det ikkje slik at denne bloggskrivaren når så langt ut med skriveria sine, men det gjer likevel godt å sleppe fram nokre sure oppstøyt iblant.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar