FEM FRANSKE BLAD. 1: WENN JEMAND EINE REISE TUT ...

„Wenn jemand eine Reise tut, so kann er was erzählen,“ syng tyskarane i ei vise. Men det var før  i tida. No reiser alle folk alltid, og ingen er lenger opptekne av å sjå bilete og høyre på skildringar frå andre sine ferder. Til det er me vortne altfor vekkskjemte med eigne reiseeventyr. I alle fall til Frankrike, som ligg for nær og er nesten som eit granneland å rekne. Hadde det no endå vore Swaziland eller Turkmenistan. Elles er det få som vil høyre på lange utgreiingar om opplevingar frå turar.
   Då var det annleis den gongen Goethe la ut på Italia-reisa si - ja, han reiste på nett den same datoen som me, den 3. september - og skreiv ei tjukk bok med reiseskildringar. Rett nok var han vekke i to år, og det var på slutten av syttenhundretalet, så han hadde ikkje med seg GPS-navigator og dreiv heller ikkje med blogging. Men boka vart populær.

   Jamvel om reiseskildringar frå Europa har gåttt av moten, har eg tenkt å bla opp med fem bloggar om Frankrike, sidan me nyleg var innom dette landet. Viss eg er flink, kjem det eitt blad om dagen denne veka. Då veit du om lag kor lenge du kan halde deg unna ”Tankar om no og då”, viss du helst vil sleppe slike reiseinntrykk.

   Når du set deg inn i ein bil og skal køyre i ukjent lende, er det fleire løysingar for å kome fram. Du kan til dømes studere karta nøye, late sidedama di sitje med ymse kart på fanget, og så prøver ein i fellesskap etter fattige evner å kombinere skilt- og kartlesing. På det viset har me tråkla oss gjennom store delar av Vest-Europa dei siste tjue åra. Det har gått strålande, jamvel om me stundom har hamna på ville vegar for ei kort stund. 

   Dei siste turane har me brukt ein navigator som kallar seg Garmin, eller Fru Garmin, som me kallar dama som med myndig røyst snakkar. (Henne har eg presentert før i ein blogg, berre klikk!) Så då me trilla ut frå Orly med leigebil, kopla me henne på med det same. Ho vart svært forvirra, for det var lenge sidan ho hadde vore i Frankrike. Så mens ho tenkte og rekna, laut me berre køyre anten til venstre eller til høgre ut frå flyplassen. Det var overskya nett då, så me vart ikkje kloke på kva som var sør og nord. Det viste seg at me valde feil då me køyrde til venstre. Skiltinga var ikkje mykje å verte klok på, men me skjønte at me nærma oss den indre bykjerna då Fru Garmin omsider fann ut av stoda og geleida oss i ein stor boge søraustover.

   Me hadde bedt frua om å unngå bomvegar og motorvegar på vår ferd til Chablis. Ho gjorde sitt beste. Såleis fekk me oppleve at det kryr av smale og svingete vegar også nede på det europeiske kontinentet. Det gjekk i kryss og krok gjennom eit svært landleg landskap. Me var innom ei mengd små landsbyar og gardstun, me penetrerte skogar og ålte oss framom lange mais- og solsikkeåkrar, me såg på kvite kyr og beitande sauer. Berre nokre mil utanfor eit byområde med nær elleve millionar menneske.

   Fru Garmin gjorde sitt beste, men det hende at ho ville ha meg til å køyre inn i innkøyring forbode-felt når me var innom ein landsby. Eg tilgav henne og brukte hovudet. Det fanst alltid ein utveg.

   Og så opna dei seg, druemarkene ved den vesle byen Chablis. Eit hovudformål med turen var nettopp dette: Oppleve druehagane i innhaustingstida, og kanskje smake både på råstoffet og det ferdige produktet.

   I Chablis gjorde fru Garmin ein flott jobb; ho førte oss trygt fram til hotellet der me hadde reservert husrom for natta. Der fekk me òg smake på Chablis-vin.