MEIR UNYTTIG TULL

Eg må snart gje meg med dette pratet om unyttig lærdom. Eg har mange moment på lista mi som eg ikkje skal utdjupe. Eg seier berre at hadde det ikkje vore for at eg vart lærar i fleire meir eller mindre unyttige fag, kunne eg nemne:
- Gammalnorsk. Eller norrønt, som me vande oss til å seie på universitetet. Eller gammalislandsk, som islendingane meiner er den rette nemninga.
- Litteraturkunnskap.  Kva skal me vel med dette? Ikkje nok med at eg har lese mengder med oppdikta historier om havet, kjærleiken, døden og meininga med livet. I tillegg har eg forsøkt både å lære meg sjølv og å lære andre korleis desse tullehistoriene skal tolkast.
- Fransk. Det har eg nemnt før. No har eg faktisk fått bruk for språket, ikkje berre fordi eg vart fransklærar, men fordi franskmenn helst snakkar og skriv fransk. Hadde dei gjort som engelskmennene og halde seg til engelsk, hadde me sloppe dette. Aller helst burde dei ha gjort som sunnfjordingane, snakka sunnfjordmål og skrive nynorsk. Hadde dei berre gjort det, hadde fransken vore heilt unødvendig og bortkasta. Men den gong ei.
- Historie. Det har eg forklart og grunngitt før.
- Shakespeare. Han måtte me lese om og av på gymnaset. Jau, eg fekk bruk for dette ein gong: eksamen på engelsklinja på Firda i hine hårde dage.
- Avlyd.
- Werners lov.
- Weber-tesane.
- Spinoza.
- Meininga med livet.
   No begynner det å gå rundt for den gamle bloggaren, god kveld! (Nei, du tek feil: Eg er klin edru!)