GERUNDIUM OG GERUNDIV

Denne latinen som eg skreiv om sist, fortener ein ekstra bloggtekst. Trass alt kosta det meg litt strev og møye å ta den eksamen. Så sjølv om faget var bortkasta og unyttig, må eg kunne bruke det til bloggmat.
   Då eg kjende på kroppen og såg på kalenderen at eksamen nærma seg, fekk eg farten opp på lesinga og pugginga. Eg tapetserte innsida på hybeldøra mi med store papirark der eg hadde skrive opp mønster på bøying av verb og substantiv i alle slags deklinasjonar og konjugasjonar. Så kunne eg stå der og høyre meg sjølv kvar gong eg skulle ut på do, ut etter kaffivatn eller ut på by'n. Det var ein kvisthybel som mange andre; me laut på gangen og bort ein lang korridor for å gjere vårt fornødne eller hente vatn. Kaldt vatn. Skulle eg ha varmt, måtte eg verme det på plata. Dette var ikkje så verst etter 1965-standard: Kamerat Roald laut gå frå kjellaren og til tredje etasje for å få gjort frå seg. Då eg budde på Radøy som erstatsningslærar, laut eg gå ned trappa, ut på garden, rundt skulehuset og inn på utedassen der.
   No må eg ikkje gløyme at dette skal handle om latin. Siste par dagane før eksamen sette eg meg ned i lag med Dagfinn og Roald, to gilde nordfjordingar som eg begynte å studere i lag med. Me samarbeidde oss gjennom tekst etter tekst, omsette og kommenterte kvar minste grammatiske snurrepiperi og kjende kor motet voks. Ein av dei aller siste tekstane me greip tak i, var eit stykke frå De bello Gallico av salige Iulius Gaius Caesar. Midt i forteljinga om dei underlege gallarane som han kriga med, dukka det opp eit snurrig uttrykk. Me vart samde om at dette var ein gerundiv. Så viss me får dette til eksamen, skriv me at det er gerundiv, sa me i kor.
    På eksamen fekk me stykket frå De bello Gallico. Me gneid oss i hendene, for dette kunne me. Me omsette, kommenterte og synte at me kunne meisle ut nokre setningar på latin som ei omsetjing frå ein kort, lett norsk tekst.Men då eg kom til den før omtalte grammatiske nøtta. fekk eg anfektelsar. Eg drog i tvil vurderinga vår frå kvelden i førevegen og bestemte meg for å skrive at det var gerundium. Så då skreiv eg det, grunngav og leverte inn.
   Etterpå hadde me ei lita oppsummering oss imellom. Då tilstod eg at eg hadde skrive at det var gerundium, ikkje gerundiv, og at eg hadde gode grunnar for å meine det. "Kva!" ropte Dagfinn og Roald og skulte stygt. "Var vi ikkje einige om å skrive gerundiv?"  Eg vart skulda for å vere usolidarisk og det som verre var. Eit ord er eit ord, ein mann er ein mann.
   Me greidde eksamen, alle tre. Rett nok var Roald frykteleg bange, for han meinte at han hadde kome i skade for å bøye posse feil.
   I så fall var det ikkje min feil.