FORKLÅRINGA

Me hadde eit underleg fag på folkeskulen som heitte Forklåring. Rettare sagt: Det var ein disiplin i faget kristendom, og han kjem høgt på lista over unyttig lærdom som eg har måtta streve med i min akademiske karriere. Her fekk me prenta inn ei rekkje trusartiklar henta frå den litt meir lettfattelege boka Luthers litle katekisme. Mykje av innhaldet i katekisma var forståeleg nok. Her stod det kva me skulle tru på og kva me skulle gjere og ikkje gjere. Alt var ikkje like klart, saktens. Nattverdssakramentet og Den Heilage Ande er to element som me sleit med.
   Men forklåringa var endå merkelegare. Det var ei bok med kvast formulerte spørsmål og like lakoniske svar. Verken spørsmåla eller svara var særleg lette å begripe. Eg trur ikkje ho opna for andre spørsmål om me sat og grunna på noko. Men me pugga dei som stod der med tilhøyrande autoriserte svar, reiste oss opp og lirte spørsmåla og svara av oss, og så var dei gløymde.
   Eg er ein tolig mann, men eg slit med å kome på om dei har hatt nokon nytteverdi, desse timane med pugging og utspørjing. Det måtte om så vere evna vår til å pugge. Den evna har ikkje elevar flest i dei klassane eg slit med. Iallfall ikkje når det handlar om franske gloser og grammatiske reglar.
   Men det er kanskje avdi dei innser at dette er heilt bortkasta lærdom. Det skjønte ikkje me då me pugga forklåringa.