LJÅSLÅTT MED ETTERSPEL

I går greidde eg ut om den gongen eit ljåstikk råka meg bak kneet fordi eg kom for nær ein flittig onnekar: bror Steinar. Men hendinga fekk eit etterspel nær tretti år seinare. Den nest eldste sonen vår, Vegard, fekk høyre om dramaet ein gong me var i Flekke samstundes med onkelen hans. Vegard var nok ikkje store karen, men så stor var han at han skjønte at far hans hadde vore ille ute. Og då fauk han på Steinar i fullt sinne og ville tukte han "fordi han hadde stukke papen med ljåen." Endå så gild han bruka å vere av onkelen sin. Me fekk no roa han, og eg har sett på opptrinnet som ei stadfesting av at han hadde ei ærleg omsut for papen sin.

   Nær tretti år etter dette, altså meir enn femtisju år etter sjølve hendinga, fekk Kari Grov - besteveninna til bror Arne - fortalt historia om ljåstikket. Det ho reagerte mest på, og som eg faktisk ikkje har tenkt noko særleg over- var at den litle åtteåringen fekk slå med ljå. Men ein skal tidleg krøkjast.