EIN SYKKELTUR

Nokre dagar før eg fylte seks år, lærte eg meg å sykle på det vis det var. På den tida hadde me faktisk to syklar heime. Men begge var herresyklar for vaksne, og ikkje lette å handtere (eller fottere?) for ein kar som ikkje var seks år eingong. Å skreve over stonga var utenkjeleg, det laut gjerast med høgre foten under og full konsentrasjon om styre og trøer. Men altså, tidleg i juni i 1951 greidde eg å trille og trø nokre meter bortover tunet utan å ramle om.

   Med iherdig trening i dagane som følgde, voks motet, og eg torde drøyme om større bedrifter. Ein dag var papen og eg i posten, og sykkelen var med. Eg hugsar ikkje om eg sat på med han eller korleis det hadde seg. Men mens han var inne og henta post eller noko, prøvde eg meg på sykkelen ned vegen mot vegeskiftet. Det gjekk så det suste heilt ned. Men der delte vegen seg i tre nye retningar, og ingen av dei var beint fram frå den retninga eg kom. Dermed for både gutunge og sykkel utfor vegen og inn i eit nettinggjerde. Der låg eg og remja og kom meg ikkje laus frå nettingen. Laura i nærmaste huset kom ut og prøvde å hjepe meg, og straks etter dukka papen opp og tok kommandoen.

   Meir hugsar eg ikkje frå den dagen eller frå sykling i svært tidlege år. Men etter kvart vart det mykje sykling både på meg og dei andre katane i Flekke. Så eg hadde god trening då eg begynte å sykle til Dale på konfirmasjonsførebuing mange år seinare.