I desse dagar, eller kanskje om eit par veker, er det femti år sidan me begynte for presten. Me tenkte oss lite om når spørsmålet om konfirmasjon dukka opp. Me heiv oss på og var litt krye for at me var så gamle vortne.
For oss frå vesle Flekke var det ei vid dør som opna seg mot den store verda. Ein dag i veka tok me turen, sykla til Dale og sykla heim att. I Dale trefte me ei røys med andre ungar (skal me seie ungdommar?) på våre eigen alder som var oppmøtte i same ærendet. Kullet var stort, hugsar eg ikkje feil, var me førtifire konfirmantar. Me fekk nye kjenningar og vener, og det me snakka om og tenkte på, hadde lite med det som presten ville lære oss. Gamle, snille og milde Steinarson gjorde sitt beste, men me sat no der og tiska og fniste. Me var vel ikkje nett rampete, men strake og stille som lys var me ikkje. Kanskje eitt og anna salmevers seig inn?
Frå den mest einbølte garden i heile kyrkjesoknet kom han Odd frå Sveia. Ikkje fylt fjorten, men som klypt ut or ei Ragnar Hovland-bok. (Ja, Ragnar var nok berre sju år då og ikkje komen i gang med bokskrivinga si.) Han Odd visste så vidt kven eg var og omvendt, men då me treftest i Dale og hadde ei lita stund å vente før alvoret tok til, helste han veslevakse og verdsvan på meg: "Hei kompis, veit du om det er ein plass her i Dale det går an å ta seg ein røyk?" Røykte gjorde han som eit lokomotiv, men konfirmert vart han.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar